October 28

It's close to October 28....

No not yet... it will be 8 days more to go...

Perfect it was 8 days of conceiving before I finally made up my mind to create a blog site...

It all started when my one of my articles in my friendster blogsite receive a comment. I was very touched with the comment. That was the very first time I received one. And the message goes something like...

" Great job!"

See? Isn't it touching and inspiring? Hehehe...

When I finally started to write my articles I didn't have any difficulties. I just got a lot of tearful nights pressing my mind to work, sleepless nights pressing my eyes to pop up.

Good thing, I got a lot of strength and wrote my very first article. Its entitled, "Gift from an Angel". The contents of the article is composed of 21 words. See that's long enough for a first timer like me.

But I did not get approval from many of my friends. They raise their eyebrows up to the troposhere and ask me why is that my is my dash named "Gift of an Angel".

Then I ask myself. Do I really need to explain to them why? I just give the people (they who asks why) a shrug of shoulders evertime they ask me that question.

And so on the first anniversary of my blogsite I'll tell you why I named my dashboard "Gift from an Angel."

I am. I am a gift from an angel. Again I am a gift from an angel... Dont get me wrong... I am a gift from an angel...

Let me tell you the story...

Remember that woman? The first woman ever created by Zeus as a revenge to punish mankind. She is that woman worn by Athena with silver gown and golden garland. She the woman who was moulded from the Earth to bring discomfort for men. She tyhe women who in her birthday was given the gift full of evils and with only one Hope. She is the woman named Pandora.

But I am not Pandora (hello?) nor created by Zeus (hello again?). But according to my own myth, uhm, to my own myth, again, TO MY OWN MYTH, i was one of the evils spirits in that box which Pandora opened. I am one of the evil spirits in the gift which Pandora opened.

Why did I call if gift form an angel? I am not Greek, so I don't believe Zues. Get the logic?

Test sa Text

Isang nakakatuwang palitan ng text ang nangyari sa amin ng isa sa mga anak ko na nagpasyang lumayas sa mundo patungong Mars. Hindi ko alam ang dahilan kong bakit. Naisipan kong magtanung-tanong sa kung sino-sinung Hudas ngunit walang matinung sagot pag wala pitumput pitong baryang ginto. E wala ako nun. Nagtanung-tanong din ako sa mga kung sinu-sinong Herodes ngunit turuan sila ng turuan at aliw na aliw sila sa mga Salome. Nagsangguni ako sa mga Poncio Pilato ngunit kanya-kanya din silang hugas ng mga kamay. Di ko lang alam kung ano ang sabon gamit nila. Naisipan ko ding tanungin ang kahit na sinung Veronica na makakasalubong ko ngunit wala raw silang pampahid na pabango kayat di sila makapagsalita…

Kaya ako na mismo ang nagpumilit na malaman ang totoong dahilan ng kanyang paglayas. At eto ang usapan naming sa text (dahil expire na ang unli call ko).

Text ko (sa anak kong prodigal siyempre):
Nak, we need to talk.

Reply niya:
Wat we need to talk, mudra(tawag niya sa akin, di ko alam bakit; siguro dahil turing niya sa akin “mother of dura(spit)” kaya mudra)?

Text ko:
Nak, y did u stop skul na few weeks before finals?

Reply niya:
Rong info mudra, sang midterm pa ako delinquent.

Text ko:
Very gud; but y?

Reply niya:
Sorry mudra, haven’t told u ths… 1 day wil c each othr agen.. I wil miz u so much.

Text ko:
Wat do u mean?

Reply niya:
Layas ko. . .

Text ko:
Y?

Reply niya:
Im s2pid.. ive done a lot of disappointment.. and I think d only way s to get off and come bck wen im ready 2 face everything.

Text ko:
disappointments?! Such as….?

Reply niya:
Too many 2 elaborate

Text ko:
How many?

Reply niya:
Many2x

Text ko:
Ok…ok…
Test 1. Enumeration.
1. Give at least five examples of ur disappointments.

Reply niya:
La pa q ka review

Text ko:
Ok…ok…
Test 2. Multiple Choice.
1. What is ur greatest disappointment?
a. Lovelyf
b. Sexlyf
c. Skulyf
d. Family lyf

Reply niya:
E. All of the above

Text ko:
Ok…ok…
Test 3. True or False
1. I don’t trust mudra anymore; the reason I don’t want him to know the reason y shuld I go.

Reply niya:
Trulse

Text ko:
Ok…ok…
Test 4. Discussion.
1. In one sentence, explain y u shuld go.

Reply niya:
I’m confused!

Then after that nakatulog na me… in other words I didn’t get the answer to any of the things that I want to know…

But whatever his reasons are, we just have to leave it to him…
For whether we like it or not, he has his own path to lead …
I just trust his feet to where they may bring him…
God bless him…

I just wanted him to be good if he cant be at his best…

Good bye anak… and regards mo na lang ko kay Luke (SkyWalker) and Queen Amidala…

Ang Dating Daan (The Road Not Taken Before)

Kahapon malakas na malakas ang ulan. Bitbit ko ang medyo may kalumaang payong. Pero kahit papaano okey pa naman. Napilitan akong habulin ang sarili kong mga paa para makauwi ng mas maaga.

Pababa ako ng skul ng hinarang ako ng isa kong estudyante. HRS student siya namin sa skul. Pinapatawag daw ako ni Ms. Razel. SI Ms. Razel teacher nila sa International Cuisine. May ihahain daw na sushi. Papatikim sakin kong pasado o hindi.

Pagkain! Syempre kumaripas ako papunta ng kitchen kung saan nagluluto ang mga estudyante. Wow! hitsura pa lang pasado na. Lalo pa ang lasa. Ang sarap! At para sa akin pasado nga...

Bigla kong namalayang pasado alas sais y media na ng gabi. Tinapos ko ang ikalabinlimang slice ng sushi sabay lagok ng iced tea sa baso at kumaripas ng takbo. Dumaan pa ako sa drugstore sa baba ng skul para bumili ng anti-fungal cream.

In short dumating ako sa terminal ng jip kung san may papunta sa'min pasado alas syete y media na nang gabi. Ala pang jip na nakaparada. At ang dami dami ding pasaherong nag-aabang. Sa awa ng Poong Ninuno sa Punso, nang dumating ang jip hindi ko maisiksik ang sarili ko sa kapal ng mga taong pumanhik sa jip. Ang kapal talaga ng mga tao at ang kakapal pa ng iba! Nasagasaan ba ako...

Dahil naaawa ako sa kanila, kaya ako na lang ang nagparaya. Inantay ko na lang na dumating ang isa pang jip. Pagkatapos ng ilang dekadang paghihintay, dumating na rin ang kulay puting jip at wala masyadong pasaherong nakaabang. Nakasabayan ko pa ang panlabimpitong pinsan ko sa kilikili.

Hay naku! An sarap matulog sa jip habang pinapagaspas ka nang malakas na hangin at sinasabayan pa ng malakas na ulan. Isama mo na rin dun ang pabugso-bugdung preno ng pasaway na drayber na akala mo na LBM.

At pagkatapos ng ilang siglo ay narating na namin ang aming lugar. Pero hindi pa iyon talaga ang lugar namin. Dahil kailangan pa naming tumawid sa hanging bridge na gawa sa kawayan at pinagdugtong dugtong na bakal na one inch ang laki. Bumaba kami ng pinsan ko sa jip at sinubukang tawirin ang tulay. Sa mabuting palad ay masyadong malakas ang hampas ng alon ng tubig sa ilog dulot ng nagngangalit na baha. Gumegewang-gewang ang tulay at hindi rin kami makababa sa kabilang panig dahil abot hanggang bewang ang tubig sa babaan.

Dahil ayaw rin namin parehong mamatay sa ilalim ng madlim na gabi at malakas na ulan, bumalik kami sa direksyon ng kanto papuntang alternative route number 1. Nag-abang kami ng jip duon. Sinuwerte naman kami at nakasampa kami sa jip di kalaunan. Sa alternative route number 1 kami dumaan. Paakyat sa bulubunduking parti ng lugar namin. Napakaganda ng daan. Lubak-lubak. Animuy dumadaan ka sa sungka board sa dami ng butas sa daan. Okey lang kesa naman hindi kami mauwi di ba? Pero hindi natatapos duon ang party. My dinaanan pa kaming ilog. Kahit papaano naman eh may overflow na concrete road. Duon sinubukan ng drayber ng jip na tumawid. Succesful naman! Ang sarap nga ng pakiramdam habang tumatawid eh! Alam mo yung pakiramdam na inaantay mo na lang hawiin ng malakas na alon ang jip at sasabay ka ding magpagulong-gulong sa baha. Magiging kafriendster, kafacebook, kaTwitter, kaFarmville,kaMySpace, kaUzzap, kaMultily, kaBlog at kaTag mo ang mga naaanod na tabla at mga kahoy at anik-anik pa mula sa bundok. O di ba exciting?

Nang dumating kami sa kanto kung saan papauwi na sa bahay namin ay nakaabang na duon ang traysikel na sumundo sa akin. Sa wakas at nakarating na rin ako sa bahay namin malapit na maghating gabi. Bumaba na si Darna, natulog na si Rosalinda at wala na akong naabutan kundi ang mga kahayupan nila Jose at Wally...

Kinabukasan, kinailangan kong gumising ng maaga dahil maaga din ang pasok ko.

Latecomer

It was her wedding.

It was her son's baptism.

They were two different women. But they both have special place in my heart.

Melinda, the first woman. She texted me in the middle of March this year to ask me to make an invitation card for her wedding. And I did it good. April 15 came and I was assigned as master of the ceremonies for the reception program. I waqs prepared to do the task. Afterall, I'm not new at it. It was eight in the morning when I texted Gary, one of my students before and Melinda's classmate in college. He made a quick reply. We decided to to meet at nine. It took an hour to travel from my place to the city. Though, Melinda's wedding mass' place is only a 20-minute ride from my place. I still have to to fixed things for the program and the same time, fetching Gary in the city. It was nine thirty when finally Gary texted me to meet somewhere. The best thing was, he didn't know where to find the location I referred him as our meeting place. At our meeting place, I saw many of our company. After long hours of finding the rendezvous, Gary finally saw us and we finally start our journey at nine forty five.

The wedding will be at ten but we didn't expect to arrive at the church very late. Seeing the couple during her recessional is a big shame on us. But somehow there still the wedding reception. Good thing I delivered it with flying colors!

Gloria, the second woman. She's Melinda's classmate. She borne a son out of wedlock in May 5, 2009. She texted me to attend her son's baptism on August 5, 2009. I decided to go although I know the place isn;t just an hour of travel but almost four hours from my place.

I am suppose to go with the father of the child but it didn't happen. For whatever reason, I don't know. And so on the day of baptism, I was texted by Gary to go with him. Gary again! He was the same Gary I was with on Melinda's wedding. Lack of choices I decided to go with him. We are suppose to go at ten in the morning but he refused. He was waiting for his girlfriend from Bacolod. She will be with us to Gloria's son's baptism. And so the ten a.m. schedule was moved to 12 noon. Taking the bus at 12:30 doesn't mean leaving the terminal. We waited for almost half an hour for the bus to take off. We reached Gloria's place at 2:45...

The eleven a.m. schedule was too far from our arrival. But we still ate a lot.

Two men, two lates for two women's important occasions. Anyway, its better late than never...

Jinx

Pag ang tao daw inabot ng malas, kadalasan maramihan... Pero pag ang tao ipinanganak na malas, buong buhay niya puro na lang kamalasan...

Ito ang kwento ng aking kamalasan. Tatlong taon ng sunud-sunodna tuwing nalalapit ang birthday ko, tila yata pinipeste ako. Two years ago, three weeks before my birthday naospital ang tatay ko. Ayun, sa isang private room ng isang sikat na ospital ako nagcelebrate. buti na lang at niregalohan ako ng isang hapunes kong student ng pagkalaki-laking cake na binili niya sa coffee break. Isang platito ang circumference, mga dalawang inches ang taas at may nakapatong pang isang red cherry. Alangan namang violet di ba? Magrereklamo sana ako kaya lang naalala ko di pala bagay sa'kin ang mga 7 layers cake kasi fetus pa ako. Pero thankful pa rin ako kasi first time kong nagkacake sa buong buhay ko.

Last year, subsub naman ako sa trabaho sa araw ng birthday ko. The funny thing is, ni isa sa officemates ko walang bumati sa'kin. Dajil wala ni isa sa knila nakakaalam na birthday ko. Tama ba yun? Sabagay alang office nuon dahil linggo nung araw na iyon. Pumunta lang ako sa skul para tapusin ko pinapatapos sa kin nang superior ko.

This year, mas malala ang nangyari. Two weeks before my birthday, nakatanggap ako nang balitang tanggal na ako sa tinatrabahuhan kong skul. after a week, kinunfirm ko ang balita. And positive! Ayaw na nang admin na irenew ang contract ko. So wala akon nagawa. Sino ba ang makakapagcelebrate ng maayos kung wala ka nang trabaho? Eto pa!

On the same week as my birthday, i took an assessment. Due to bigat na dinadala ko from termination, ayun at nafail ako.sayang kasi yun pa naman sana ang ipagmamalaki ko sana sa skul nagterminate sa kin. E wala, malas talaga...

Ilang birthdays ko pa ang dadaan na magdadala ng frustration sakin? kung ganyan lang din, ayoko nang magbirthday. Skip ko na lang ang arawna iyon.

Whatever!

Three's a Crowd

Naksakay ako sa isang jeep. Sa front seat. Ang dapat sanang upuan ng pasaherong pandalawahan ay nagsiksikan kaming tatlo.

Ako, nakaupo katabi ng drayber. Sa bandang labas ay ang binata. sa pagitan naming dalawa ay hindi kalakihang ale at hawak niya ang batang mga dalawang taong gulang.

Mahirap. Masikip.

Habang umuusad ang jeep, gumegewang-gewang kami na lalo pang nagpalala ng sitwasyun. Idagdag mo pa ang napakainsensitive na drayberna humahawi ng binti ko animuy tablang dos por dos na hinahampas ng palakol na bakal sa tuwing hahagilapin niya ang kambya ng jeep. Na siya namang usog ko sa direksyon ng katabi kong ale.

Idagdag mo din ang trapik na siyang dahilan kung bakit naiinis ang drayber kaya pabugso-bugso ito kung pumreno at amagrelease ng clutch. Na siya namang dahilan para magpaubaya ang ale sa kung saang direksyon tumilapon wag ang masaktan ang kanyang anak sa kanyang lap.

Idagdag mo din ang sandamakmak na na butas sa daan animuy alun-along dagat. na siya namang dahilan ng binata para kumapit ng mahigpit sa hawakan ng jeep dahil baka kung saan ito pupuluting planeta . kaya naman ang kawawang ale naiipit sa pagitan naming dalawa. pilit niyang ikinukubli sa aming mga siko ang kanyang anak baka pagdating sa bahay nila ay durog-durog na ito....

kung bakit kasi mahilig tayong makisiksik kung saan-saan; sa kung anu-ano.

Kasi natatakot tayong maubusan ng masasakyan. O kung hindi man, masyado lang tayong nagmamadali. O kaya naman, di tayo makakapag-antay ng konting panahon...

Parang karir ko din. Dalawang linggo bago magpasukan ngayong taong ito, nakonfirm ko na hindi na pala irerenew ang kontrak ko ng pinapasukan kong skul. Kaya naman nagpanic ako. Sino ba naman ang hindi. Kaya nag-apply ako kung saan-saan. Sa takot kong maubusan ng mapapasukang trabaho, hindi ko binitawan ang isa ko pang pinapasukang skul na kasabay nuon ng nagpalayas saken na skul. Sa aking pagmamadaling makakakita ng kapalit ng sumibak na skul, tinaggap ko ang isang pagkaktaong mag-aral sa isang english proficiency course. Na sinabayan naman ng isang tawag mula sa isang aeronautics school. Ayun grab din ako. Sa ayaw kung maghintay ng konting panahon kahit alam kong me kasiguraduhan sa aero skul ay pinatulan ko din ang offer ng isang electronics skul.

Ayun nang mag-umpisa ang pasukan di ko alam kung ano ang gagawin ko. Pero kahit hirap ako at parang binalibag ang katawan ko sa pagod at sakit sa gabi ay hindi iyon naging dahilan para sumuko.

Kahit naiipit ako sa kabi-kabilang commitments, meetings, lessons, exams ng tatlong skul ay hindi iyon ang dahilan para hindi ko gawin lahat ng responsibilidad. kelangan kung kumapit sa tatlong skul hindi dahil ayaw kong mawalan ng trabaho kundi pagtanaw ng utang na loob sa kanilang magandang pagtanggap sa'kin matapos ang aking tadyakan ng dati kong pinapasukan.

Salamat!

About Talent

Talent is a gift. It is not earned. It is not acquired. It is within us. But it will not be known to man if we don't show it. so manifest your talent through a good performance. Afterall, constant practice makes perfect.

The Pursuit of Happyness (A Reaction Composition)

(In our call center agent training class, we were given a chance to watch a movie and we were required to make a reaction composition out of it. The following paragraphs talks about how I felt after watching the said movie. I'm going to cite some of the quotes used in the movie. At the same time I would like to cite some situations inside my class right now that well fits in the quotes that I picked up.)


I met my father for the first time when I was 28 years old. I made up my mind that when I had children, my children were going to know who their father was. Everyone of us wanted to have someone to lean on when we are in trouble. We always wanted to be fathered by someone else whom we are at with. It does'nt always mean that he is our biological father. He could also be someone else. For as long as we know that the person we chose to be a father for us is someone who can protect us and knows what's best for us. If some people can be good father to people they are not a kin with, how much more for real fathers? Let me talk about the situation in my class. Noeme, one of my student is clamoring for how difficult the program exercise I assigned them to do. She is pleading for me to tell them the solution for the problem.

It was supposed to be an assignment but they refuse to do it. Thingking I will tell them the solution, they make a lot of excuses. But the reality of the fact is that, they don't do their activity, Nil John and Rodjun play computer games. April Rose and Mary Grace are surfing the net of a social networking site. Ergie is playing solitaire. Jonah is working on the activity but she doesn't know where to go.

Fathers always go for what is best for their children, but these children of mine don't want to go their best. They only think of the difficulties of an activity but they are not trying their best to work for the solution. When I was in college, I was looking for someone to be "my father" to help me in my studies. Noone guides me. No one teaches me. I do it on my own. I do research. I do a lot of readings. And I don't quite if I know their is a chance of knowing it.

But my students, eventhough how I guide them, I can't let them learn. it is because they don't want to learn on their own. They want to be spoonfed. Poor little spirits...


You got a dream... You gotta protect it. People can't do somethin' themselves, they wanna tell you, you can't do it. If you want somethin', go get it. Period.
Nil John, he was good in my class during the start of the class. I don't know why he turned to being stubborn and bad in my class now. Lately, he made a lot of absences. He and his close friend (?) Rodjun will jus come into my class if not late not at all. Or if they preffered to stay in my laboratory class, they don't do the assigned exercises. They just mess around and play their favorite computer games.

Whatever their reason for not doing good in my class, I don't care. For as long as they will be able to pass the final exams, then they pass. If not, then I'll check if they know how to solve for the exercises I gave them. Then I will check for the attendance. But as of now, I can't see a better reason to let them pass.

When I was in college, I was not at all times. When I came to get into trouble in my lessons, I see to it that will be able to pass that subject. I don't wait for someone to tell me that I need to study harder. I don't. Because I know no one can tell me what should I do. I am the one who will carry my future for me. I juts hope they will realize the best thing to do. And if they will do it, am just hoping they will do it earlier. Or else things will be late and I can't help them.

Probably means there's a good chance. Possibly means we might or we might not.
Jay-R, he is not intellectually superior but he has some kind of a patience. He try himself to solve the problem. He is very jollyperson. He would always make his classmates laugh good. He perseveres to try things out. He will not stop until he reaches his elastic limit. Although at some point he is tested by the temptations his classmates are giving him. But he would always have a sense of responsibilities on his shoulders. He would return into the activity and do it again. He would make a lot of good chances for the solution.

Then in the end, he will give up if he knows there is a weak possiblity of getting into the correct solution.

It was right then that I started thinking about Thomas Jefferson on the Declaration of Independence and the part about our right to life, liberty, and the pursuit of happiness. And I remember thinking how did he know to put the pursuit part in there? That maybe happiness is something that we can only pursue and maybe we can actually never have it. No matter what. How did he know that?
No matter what. The pursuit of happiness is always there. For a student to be in college is not easy. Making a lot of assignments and homeworks, exams and quizzes here and there, projects and practical exams in every corner, and paying of fees every month. It is a lot tough. But April, she might not have it yet in mind. She would always like to do facebook, friendster, etc. ect. and more social networking sites. I don't know what she might get in submerging in that. BUt for her, who cares? She would always wanted to be with it. Uploading new pictures, editing her pictures and etc. Do her parents know all about what she is doing? Well. Its always easy to be with that sites rather than making solutions for the program execises I gave them.

Jane, like Nil John, she was also good during the first quarter of the sessions. She's the one I was thinking before who have the skill in programming. Lately, she is not doing well. She made a lot of absences more than her attendance. Too bad for an intellectually capacitated girl. Whatever her reasons, I don't know. I am not in the right position to ask. Maybe not.


Christopher: Hey dad, you wanna hear something funny? There was a man who was drowning, and a boat came, and the man on the boat said "Do you need help?" and the man said "God will save me". Then another boat came and he tried to help him, but he said "God will save me", then he drowned and went to Heaven. Then the man told God, "God, why didn't you save me?" and God said "I sent you two boats, you dummy!"
What is the matter with this young fellow? They always thinks that what I am teaching them is plane trash. Or maybe they are thinking, their former teachers in computer could do better than I am. Or maybe they are thinking that I am teaching them the things their teachers before have taught them.

What can I do? That is what is required in the subject matter I am teaching? If they cant solve a specific problem which they already have tried before, how much more for new language that will be introduced? We sometimes failed to recognized beautiful things from people around us. We always thinks that beggars are nothing but stinky creatures on our land. But we fail to realize that they are reminders for us to become human. If we give them five peso coin, they say thank you. But try to give a hundred to a rich man and you get a bully.

As a teacher, when I saw my students doing their work and giving attention into it, I feel happy. It is the time when I can say, they are doing it not because they respect me. Not even because they are afraid of me. But simply because they are conscious about their future. They do care for the future that awaits them.

I am not giving them the pains and hurts. But rather I am training them to become a good professional in the future. That is doing the things on thier own without being supervised at all times.

Sometimes we people fail to see good things... real good things...

Wanna know what's my favorite color?

(This was an impromptu speech in my call center training class. The activity was to describe to a blind friend the color you like most.)


Let me start it with an anecdote. Two weeks ago, I took an assessment for Computer Hardware Servicing. I was excited because I'm confident I can do the job well. I did everything I can from disassembling to assembling computer parts, to installing appropriate operating system and system drivers, to browsing to the Internet. But when the last phase came, that is printer sharing, i wasn't able to make it. You might ask why. Actually, I encountered that problem already during the training but i was hesitant to ask then. i was afraid to make clarifications. Now, I get my price.

I'm damn frustrated, sad, sad and gloomy. I'm feelin' blue...
From now on, that's my favorite color. Blue.

My friend, can you picture out the color blue now?

Ang Lalaking Nagturo sa akin kung Paano maging Makabuluhan ang Buhay

Ilang beses ko na siyang nakita. Hindi ko matandaan kung ilang beses na nga. Ni hindi ko nga matandaan kung kelan ko siya unang nakita. Ang alam ko lang doon siya nagtatrabaho sa isang favorite restaurant ko. Familiar lang siya at first sa ‘kin. Siyempre kung ilang beses akong pabalik-balik doon para kumain. Siguro alam din niya na parati ako doon kumakain sa pinatatrabahuhan niya.
Na-aantay ako nang order ko ng mga sandaling iyon. Nakikita ko siyang pabalik-balik sa loob ng restaurant. May bitbit na kung anu-ano. Tray na lagyanan ng pinagkainang plato at mga kubyertus. Tapos palipat – lipat din siya table na inaayos. Lumapit siya sa table ko at pinunasan niya ito. Tinititigan ko kung ano ang mga ginagawa niya. Nag-ispray siya ng konting tubig sa basahan saka pinunas uli sa table ko.
Habang nagpupunas siya napansin ko ang mga malalaking ugat sa kamay niya. Binaling ko ang tingin sa kamay ko. Wala masyadong ugat. Binalik ko ang tingin sa mga kamay niya, ang lalaki nang mga daliri. Mukhang namamaga. Naalala ko tuloy ang kwento ng dalawang matalik na magkaibigan. Yung isa nais niyang mag-aral. Yung isa naman nais lang magtrabaho. Dahil kapos din sa pera ang isang nagnanais na mag-aral e humingi ng tulong sa kaibigan. Pinagbigyan naman ng kanyang kaibigan ang kanyang hiling. Nagtapos sa kursong pagpipinta ang isa sa kanila. Sa loob ng mahabang taong pagpapakahirap ng isang kaibigan ay naging paralisado ang mga kamay nito. Minsan, nakita ni Pintor ang kaibigan niya na nanalangin. Nakatuon ang kanyang pansin sa dalawang kamay ng kaibigan na nakadikit ang mga palad. Pilit na pinagtutugma ang mga daliri nito. Inilarawan ng Pintor ang hirap na dinanas ng kaibigan niya. Kulubot na mga kamay. Magang mga daliri. Baku-bakung palad. Malalaking ugat. Larawan ng isang pagod na kamay. Ngunit para sa kaibigan ng pintor isang karangalan na natunlungan niya ang kaibigan sa hangarin nito. Ang larawang iginuhit ng Pintor diumano’y pinagsimulan ng tanyag na likha na “The Praying Hands”. Hindi ko lang matandaan kung saang libro ko nabasa ang kwentong iyon. Ngunit malaki ang dinulot na aral sa akin. May mga taong handang magsakripisyo para sa atin.
Natigil ang pag-iisip ko nang dumaan na naman ang the same na lalaking may hawak ng tray at iniipon niya ang mga naiwan sa mesa sa bandang kaliwa ko. Nakatalikod siya at napansin kong may mga bahid ng dumi ang damit niya. Wala siyang apron kaya siguro natatapunan ng dumi. Pero sa likod iyon. Nang humarap siya ganun din. May manaka-nakang dumi kumakalat sa damit niya. Naalala ko tuloy ang pelikulang “Slamdog Millionaire” na hakot awards sa Oscars. May isang eksena doon na hindi mo aakalaing isasama sa palabas kasi nga masyadong yucky. Tumalon ang bida sa balong may dumi ng tao. Wala na siyang choice noon para maka escape sa kinaroroonan niya makapagchance lang siya na makita ang idolo niyang artista. Kakahiya man, eh ano ngayon. Nakalapit naman siya sa idolo niya nagpag-autograph. Marami sa atin ang ayaw sa madudumi. Pero may mga ibang tao diyan na dumi ang paraan ng ikinabubuhay. Ang tiyuhin ko noon tagalinis ng poso negro ng mga kapit bahay nila. Masyadong literal, ‘no? Pero ito wag ka. May mga mukhang sosyal na lugar na hindi kalinisan ang palikuran nila, ha! may iba namang tao na mukhang sosyal lang pero ang totoo ang ikinabubuhay nila ay ang pagbebenta ng aliw. Isang maduming gawain din. Buti pa itong lalaking ito sa restaurant, madumi man ang damit panlabas na hitsura lang. Marangal naman kasi ang trabaho niya.
Lilipat sana siya sa isa pang mesa nang biglang tinawag siya ng isang kasamahan. Lumingon ito at dali-daling pumunta sa kinaroroonan ng tumawag. Sa hindi inaasahan ay kamuntik siyang madulas. Buti na lang nakakapit siya isang upuan. Tiningnan ko ang sahig. Hindi naman madulas ah. Hindi naman basa ang tiles. O baka style lang niya pang-agaw pansin. Naalala ko tuloy ang text sa ‘kin ng isa kong kaibigan. Nagsagutan daw sila ng superior niya dahil sa text. Sa kung anong pagkakataon na tinitext siya ng estudyante niya tungkol sa isang bagay about her superior. Sa hindi inaasahang pagkakataon ang message na para sana sa estudyanter niya ay napunta sa superior niya. Buti na lang ‘kamo hindi siya nadulas ng pagsasabi ng kung anu-anong negative things about her superior. Pero parang lumalabas pa rin na idinidiin niya ang superior niya sa estudyante niya. Minsan kasi hindi natin maiwasang hindi madulas. Ako. Ilang beses na akong nadudulas sa mga sinasabi ko. Minsan nga masasakit na salita pa ang lumabas sa bibig ko eh.
Natigil na naman ako sa pag-iisip nang biglang may narinig ako na boses at tinatawag niya akong: “Sir, narito na po order niyo. May kulang pa po ba sa order niyo?” ang lalaki sa restaurant ang naghatid sa akin ng order ko. Kaya pala siya tinawag ng kasamahan niya. Sumagot ako ng thank you. Tapos nakafocus na ako sa food ko kasi gutom na gutom na rin ako. Habang ninanamnam ko ang noodles na inorder ko naalala ko ang kwento nuong bata pa ako. Tuwing may bertday sa amin dapat daw pansit para long life. Oo nga naman. Kaya ako kahit hindi ko bertdey long life pa rin. Wala akong choice yun lang ang kaya kong bayaran eh. Pero kahit papaano pinagsisilbihan pa rin ako ah. Naghihintay lang ako na dumating ang pagkain sa harap ko. At least mainint naman ang pagtanggap ng crew nag restaurant sa ‘kin. Kasing init ng sabaw ng noodles na hinihigop ko. Sinabayan pa ng ice cold na tea paghigop ko. Hindi kaya masisira ang internal organs ko dahil dalawang elemento ang dumadaan sa esophagus ko bawat higop ng sabaw at lagok ng iced tea?
Pero kahit papano natupad naman ang pangarap ko na makaahon sa restaurant na iyon. Siyempre alal na ‘kong perang pambayad pag nag add pa ‘ko ng order. Dinaanan ko ang lalaking nagsilbi sa akin sa isang mesang naglilinis. Nilingon niya ako at ngumiti sabay sabi ng: “Sir.” Hindi ko alam kong tama ang pagkakadinig ko. Masyado namang malabo kung sinabi niya “mam” di ba? Ngiti lang din response ko. Habang naglalakad ako palabas ng restaurant naisip ko ang mga nangyari. At mga nakikita ko. Kahit gaano mang hirap ang dinadaanan niya sa mahabang araw ng pagtatrabaho sa restaurant na iyon at pagsisilbi sa customer nila, hindi pa rin niya nakakalimutang ngumiti.
Siguro nasa puso niya pa rin ang kahalagahan ng pagngiti at pagbibigay pugay sa mga taong nakakasalamuha niya. Gaano man kahirap ng buhay buhay niya bilang trabahador na pinatutunayan naman ng kanyang mga kamay; gaano man kadumi ng basahan , o plato, o kubyertos na hinahawakan niya; gaano man kadulas ng sahig na aapakan niya; pagsisilbihan pa rin niya ang bawat customer na pumapasok sa restuarant nila. At babaunan pa niya ito ng isang ngiti para bumalik.
Mga bagay sa lalaking ito na nagturo sa ‘kin kung paano maging makabuluhan ang buhay. Kung ikukumpara sa akin; walang bahid peklat ang kamay, walang kalyo, malinis nakaalkohol pa minsan, hindi madulas ang inaapakan, at higit sa lahat pinagsisilbihan. Wala na dapat akong dahilan pa para maging malungkot at magreklamo sa nagyayari sa akin. Siya pinapahalagahan ang lahat na nagyayari at dumarating sa kanya. Kaya naging makabuluhan ito. Kaya naging makabuluhan ang buhay para sa kanya. Dapat ako din. Pahahalagahan ko din ang bawat bagay at pagkakataon na dumarating sa akin. At iconsider ko itong makabuluhan sa buhay ko. Para maging makabuluhan din ang buhay ko...

Ang TANGA (bow!) EPISODE 2

Sa pagpapatuloy ng ating blog series ng mga TANGA...
Babala (ULI): Basahin mo ito ng maigi baka isa ka sa kanila...
TANGA # 3: DAKILANG TANGA
Sila ang mga TANGA sa aking paligid na hindi halos ko malaman at maarok ang kanilang nasasaloob. Unahin natin ang isang Dakilang Tanga at tatawagin natin siyang Danica deVito. Siya ay mula sa Kingdom Animalia, Phylum Chordata, Class Aves, Infraclass Neognathae, Order Sphenisciformes, Family Spheniscidae. Siya ay isang kakaibang breed of aquatic, flightless bird. Oo, tama! Flightless. Si Danica deVito ay flightless.
Bakit kamu? Mahilig siyang magpalipad ng mga salita sa kanyang mga tauhan. Walang pakialam kung tama ang kanyang mga sinasabi o hindi. Hindi muna inaalam kung tama ang impormasyong binibitawan niya. Palibhasa utak ibon, kaya hindi masyadong malaki (malawak) ang pang-unawa niya sa mga bagay-bagay.
Kagaya ng kanyang mga kalahi, maliksi ito kung kumilos na pinatutunayan naman ito ng kanyang maliksing mga disisyon na minsan ay hindi akma sa sitwasyon. Pilit niyang iniinsist ang kanyang mga policies na siya mismo ang sumisira nito.
Minsan nagsumite ang isang estudyante sa kanya ng isang dokumento. Nang tiningnan niya, may typographical error daw. Kaya ng tinanong siya ng estudyante kung palitan ang dokumentong mali, nagkibit balikat lang si Danica. Hayaan na lang daw. Hindi na daw pwedeng palitan pa.
Siyempre na shock ako! Bakit hindi na pwedeng palitan ang isang gawang may mali. Bakit? Para ano? Para ipamukha mo lang sa estudyante mo na wala silang alam at hindi sila kalevel mo. Masyado mo naman yatang ina underestimate ang kakayanan nila...
Tanga siya dahil akala niya super magaling siya at inakala niyang kaya niyang gawin ang kahat ng bagay. Well, isa lang masasabi ko...wala siyang katalent – talent. TANGA!
Isa pang Dakilang Tanga ang aking ipi-feature. Tawagin natin siyang Valentino. Hindi dahil isa siyang mangingibig. Dahil nanggaling siya sa lahi ni Valentina. Alam mo na kasama sila Medusa at iba pang gorgons. Nagmula sila sa Kingdom Animalia, Phylum Chordata, Class Reptilia, Order Squamata, Suborder Serpentes, Family Hydrophiidae, Genus Laticauda, Species L. Schystorhyncha. Siya ay isang sea reptile at ang haba ay until i meter lang. Yes! Si Valentino ay hanggang isang metro at kalahati lang. Hindi apat na dangkal lang ata eh! Magkagayunpaman, masyado siyang venomous, that makes him dangerous. Oo. Talagang ang galing niyang mag-iba ng anyo. Kagaya ng mga kalahi niya ang galing niyang magpalit ng balat. From time to time nagpapalit siya ng balat. Bawat taong nakakasalamuha niya ay nag-iiba siya ng anyo.
Eh kaso tanga, hindi niya alam na marami na ang nagmamatyag sa kanya. Bistado na nga siya. Mula sa kanyang personal hanggang sa political aspect niya bistado. Bakit ko nasabing political kasi hindi bagay sa kanya ang present position niya. Dapat kasi maging politiku siya kasi ang galing magsalita. Sorry sa mga gud politician ha. Pero marami pa ring mga pulitiko na magaling lang magsalita eh. Naaalala mo pa ba ang classic quote sa mga pulitiko na nag speech nang:
Kung sino man sa inyo ang walang pagkain, lumapit lang sa akin at bibigyan ko nang pagkain.
Kung sino man sa inyo ang hindi makakapag-aral, ay lumapit lang sa akin at aking pag-aaralin.
Kung sino man sa inyo ang walang tulay, ay aking pagagawan ng tulay.
Kung sino man sa inyo ang walang ilog, ay aking pagagawan ng ilog.
Eto mas matindi...
Kung sino man sa inyo ang walang sakit, ay bibigyan ko ng pasakit...

Hehehe. Ganyan si Valentino. Ganun ka venomous ang dila niyan. Tanga ka kapag madulas ka sa mga pangako niya. Kung hindi nga niya natupad ang isang pangako sa isang tao noon eh. Pano pa ba niya matutupad yan sa ngayon sa kung kani-kanino lang? At sino bang tao ‘tong sinasabi ko. At ano ang kaugnayan niya kay Valentino? Ang taong ito lang naman ang karugtong ng buhay ng isang taong mahalagang-mahalaga kay Valentino. Yun na.
Pero may karugtong pa ang katangahang ito ni Valentino. Sino ba ang may matinong utak na nakalimutan kung ano ang kulay ng damit niya sa isang mahalagang okasyon? Ako nang graduation ko nang elementarya ako naaalala ko kulay puting polo ang damit ko. Sa kapatid kong nakakatandang lalaki hiniram. Tapos ang pantalon kong itim hiniram ng nanay ko sa cousin ko. Wag ko nang sabihin kung ano ang kulay ng underwear ko kasi may punit yun. Sinulsi ko lang gamit ang point five na karayom. Palibhasa kasi TANGA.

Eto ang pangatlong Dakilang Tanga. Tatawagin natin siyang Queen Elizabeth. Hindi dahil kasing ganda siya ng Reyna ng Inglatera. Hindi rin dahil pinanganak siya kasabay ng anak na babae ni Manny Pacquiao. Kundi dahil Reyna-reynahan ang drama niya. Siya ay nanggaling Kingdom Animalia, Phylum Chordata, Class Mammalia, Order Carnivora, Suborder Felifomia, Family Hyaenidae, Genus Crocuta, species Crocuta crocuta. Siya ay reyna-reyna sa opisina niya. Yes, si Queen Elizabeth natin ay kagaya ng kanyang mga kalahi at sila ay parang wolf kung magalit. Parang parang tiger kung tumingin. At parang lion kung magroar.
Kaya lang may katangahan itong si Queen. Minsan pumunta ang inyong abang lingkod sa kanya para asikasuhin ang pinagdadaanan ng alaga niyang hippopotamus. I mean aayusin ko lang naman sana. Eh nagfreak out ang lola mo nang malaman niyang hindi gumagawa ng tama ang alaga niya. Ayun tinawag ang alaga niya at pinagpapalo, pinagtatadyakan, dinurog-durog niya hindi pisikal ha, kundi ng mga masasakit na salita.
Lahat na yata ng scientific name tawag sa mental illness e natawag na niya sa alaga niya. No wonder na kakaiba itong si Hippo. Kawawa naman. Masyado kasing binibeybi, kaya yun.
Pero hayaan mo na. Tanga din queen e. Di tanga din si Hippo.

Pader (Episode 2)

Ang nakaraan...

Oo. Si Chikinini, si Debutant, at si Barbie Doll, minsan ding naging langgam sa buhay ko. Sinubukan kung tulungan sa abot nang makakaya ko. Ang disisyon sa kanila pa rin. Salamat na lang at nakikinig pa rin sila sa akin kahit papaano. Isa akong langgam na hinihingan ng tulong ng iba pang langgam. Para din akong pader na sinasandalan ng langgam para wag mahulog.

Kung ako ang pader na sinsandalan ng langgam, paano ako? Saan ako sasandal? Saan ako kakapit para manatiling nakatayo?

Sa pagpapatuloy...

Nakaharap ako sa laptop ko. Naghihintay na maconvert into movie file ang ginagawa kong presentation para sa project ng isa ko pang estudyante, si Wine Glass. Project at the same time memoir din nila sa teacher nila, si Beautiful.

Pagkalipas ng 48 years na paghihintay, nag lag ang laptop ko sabay hang. Alas tres na ng madaling araw ng mga sandaling iyon. Ilang beses na ring nangyari ang pag lag at pag hang ng laptop ko. Ayaw kasi makipagcooperate ng movie maker sa ginagawa ko eh. Tapos ang sony vegas na video editor masyadong malaki ang kinakain na space. Ang laptop ko pa naman eh, vintage ‘ika nga. Ala akong magawa kundi pagtiyagaan ang movie maker. Pero masyadong malaki ang file na ginagawa ko. Hindi pa rin malinaw kung kelan matatapos ang ginagawa ko. Ang totoo isa lang yan sa mga ginagawa ko. May isa pang brochure na pinapagawa sa kin. Buti na lang natapos ko na nung nagdaang gabi ang pinpagawa din sa ‘kin ng co-teacher ko, si Swangit, ng wedding invitation niya. Kelangan daw ihabol kasi nagagalit na manugang niya. Ayun, pinagpuyatan ko din magdamag.

Pero hindi ko na inantay pa ang isa pang paglag at pag hang ng laptop ko. Sapilitan ko nang pinatay (inoff po) ang laptop ko dahil hindi ko na kaya ang antok. Pinabukas ko na lang. Hinayaan kong lamunin ako ng himbing at maglaro sa aking panaginip.

Kinabukasan, pumasok ako sa skul. Papaakyat pa lang ako sa hagdan sinalubong na ako ng isa ko pang estudyante, si Pakpak, para magbayad ng one thousand five hundred pesos na inutang ko din sa isa ko pag co-teacher, si Alta Sosyodad. Si Pakpak na nangutang sa kaklase niyang si Kim Sam Soon ng one thousand five hundred pesos pandagdag sa skul fees nito. Pinautang naman ni Kim Sam Soon si Pakpak. Ang problema, ang perang pinautang ay pambili pala ni Kim Sam Soon ng ticket papuntang Maynila. Okey na naman sana ang hangarin ni Kim. Nangako naman kasi si Pakpak na babayaran siya sa susunod na lunes. At ngayon na nga ang lunes na iyon. Kung panu nalaman ng nanay ni Kim Sam Soon na pinahiram niya ang pera ay dahil nung magtext back si Kim sana para kay Pakpak, sa ina nito napindot. Ayun napagalitan tuloy siya at hinihingi ang kopya ang ticket niya. Naabutan kong nakahandusay sila sa sahig ng skul at iyak ng iyak si Kim. Ala rin magawa ang mga kaklase niya. Kaya nang lumapit ako, dinulog nila ang problema. Ayun sa tulong ni Alta Sosyodad na solusyunan ang problema. Kaya nang lunes na yun ang bayaran para maibalik ko kay Alta ang perang hiniram na one thousand five hundred pesos.

Mga bandang tanghali ng araw na iyon nakita ko ang isa kong estudyanteng lalaki, si Songster. Kasama ang dalawa pa niyang classmates. Wala. Nag-uusap lang. Umupo ako sa tabi nila at nagsimula uli ng pag-iimbistiga. Si Songster ayun sa aking bubuwit may problema. Nitong mga nakaraang linggo habang papalapit magclosing ay naging pariwara. Tinanong ko ng mga sandaling iyon kung totoo. Honest naman siya. Sinabi niyang may problema daw. Ang problema. Ang girlfriend ni Songster inilayo sa kanya ng mga magulang nito. Siyempre mahal na mahal ni Songster ang babae. Ayaw niya sanang pakawalan. Mahal din daw ni babae si Songster. Naintindihan ko ang posisyon ni Songster. Pero hindi ako nagconclude kaagad. Hindi ko kakilala ang mga parents ni babae. Hindi ko rin alam kung ano ang mga dahilan nila. Ang sinabi ko lang kay Songster, you’re still young and you still have a long way to go. Kung kayo ni babae, kayo. Kung hindi di hindi. Naawa lang daw siya kay babae. Kasi daw masyado itong inaapi ng mga magulang niya at kapatid. Hindi ko alam kung nagsasabi ng totoo si Songster, ang tanging alam ko lang kelangan ni Songster na i-fix ang sarili niya. He has to pick up the broken pieces of himself. Not for anyone else but for himself and for the one he is going to love in the future.

Gabi na ng umalis ako ng iskul, dali-dali akong pumunta ng Mall malapit sa skul namin. Nakita ko duon ang mga studyante ko sa fudkort. Nag-uusap at parang may kinakalabang mga demonyo. Tinawag nila ako at inayang umupo duon sa kinaroroonan nila. Lukot ang mga mukha nila kaya ko tinanong. Anong problema? Sagot ng isa, si Debutant: Daddy may problema. Bakit? Ang naging tanong ko. Ang trainor namin na kinontrata sinisingil na kami. Ah, trainor nila. Sa isang sayawan na final activity nila sa kanilang rythmic activities na subject. Nagbayad na daw sila ng half, kaya lang ayaw maghintay ng trainor ng remaining half. Natakot si Debutant na pagalitan ng kanyang ina at masira ang pangalan niya sa trainor. Ayun, on the rescue na naman ako uli. Tiningnan ko ang pwedeng mangyari sa financial aspect ko. Nag-online ako kung dumating na sweldo namin. Dumating naman siya kaya pinahiram ko na lang ang kalahati ng perang pang allowance ko.

Pagkatapos ng mahabang meeting na yaun sa mall nagpasya na akong umuwi sa dorm. Binalikan ko ang ginagawa kong presentation ni Wine Glass. Umasa ako na sana maging maayos na lahat para matapos na at makapagcheck na ako ng mga final answer sheets ng makapass ako ng grades on time. Eh ang kaso, inabot na ako ng siyam-siyam ganun pa rin ang nangyayari. Maglalag ang laptop saka mag hahang. Nainis na ako. Ayoko na ngang ipagpagpauloy sana. Kaya lang naiisip ko kailangan na nila Wine Glass ang project nila.

Buti na lang may nagtext sakin mga bandang ala una ng madaling araw. Si Rebel. Estudyante ko rin. Kinausap ko at sinsabi ko sa kanya lahat ng nararamdaman ko sa mga sandaling iyon. Sinabi ko kay Rebel na magpapakamatay na ako dahil ayaw pa rin magcooperate ng movie maker. Naghahang pa rin sa t’wing icoconvert ko na sa movie file. Saka ako nakatikim nang panlalait at pag-aalipusta ng aking estudyante. Pinaalalahan niya ako ng mga sinabi ko sa kanya nuong siya’y nasa matinding problema.

Bigla akong natigil sa pag-iisip, pagkurap, at paglunok ng laway. Ano nga ba ang mga sinabi ko sa kanya nuon? Balikan natin ang gabi ng lagim ni Rebel. Si Rebel, matalino, student-leader , may paninindigan. Rebel nga di ba? Minsan gumawa siya ng isang move laban sa mga tagapamahala ng isang kaharian. Ang kaharian na iyon ay tawagin nating “TRALALA”. Okey naman sana ang sitwasyon duon kaya lang may mangilan-ngilang mga incidents na taliwas sa inaakala nila Rebel. Siguro hindi lang naipapliwanag ng maayos ang mga sitwasyon. In other words, misunderstanding.

Takot na takot nuon si Rebel. Akala lang ng lahat malakas siya. Sa ‘kin kumuha ng lakas si Rebel nuon. Sinabi ko sa kanya, huwag mong sisihin ang sarili mo sa mga nangyayari. Things happen for a reason. Lahat may dahilan. Ikaw lang ang naging instrumento na ginawa para sa isang pagbabago. Sinabi niya wala naman daw pagbabago na nangyayari pagkatapos ng ginawa niyang pag-aklas. Sabi ko naman sa kanya, hindi naman para sa’yo ang pagbabagong iyon eh. Kundi para sa susunod na lipi. Ibig sabihin lahat ng ginawa mo ngayon hindi para sayo kundi para sa susunod sa ‘yo. Para pagdating nila maayos na ng namumuno ang mga mali nila. Ang mga nagyari ay di na maaring balikan. At ang mga maling ginawa ay hindi na mabubura sa isipan ng kasalukuyan. Ilang taon ba bago nakamtan ng Pilipinas ang Kalayaan? Nuon bang umaga pagkatapos barilin si Rizal Luneta? Hindi. Taon at dekada ang binilang bago tuluyang nakuha ng Pilipinas ang soveriegnty niya.

Kayat ibinalik sa ‘kin ni Rebel ang mga salitang “things happen for a reason”. Ano man ang dahilan kung bakit nag-iinarte ang laptop ko hindi ko alam. Wala na akong pakialam kung anuman. Natulog na lang ako ng mga oras na iyon at pinanalangin ko na lang na sana sa susunod na araw makakaisip ako ng magandang paraan.

Oo. Nang sumunod na araw saka ko lang naisip na hatiin sa dalawang tracks ang isang mahabang presentation. Nagkasya naman. Higit sa lahat na convert into movie file. Duon ko naisip na hindi lahat ng gustuhin natin ay nakukuha natin. Ang strategy ng paghahati sa dalawang tracks ay alam ko na iyan for years bakit hindi ko pa naisip kaagad. Minsan ang hinahanap pala natin ay nandidiyan lang sa tabi – tabi. Hindi na natin kelangan pang lumayo. Lahat ng nangyari ay isang test lang sa akin kung gaano ako katatag bilang tao. At kailangan natin ng mga taong maging tulay upang matawid natin anumang ating minimithi sa buhay. Dun ko rin naisip na sa pagtulong ko sa maraming tao naging watak-watak na rin ang sarili ko, ang puso ko, at ang concentration ko. Kelangan ko din palang pulutin lahat ng mga nagkalat kong sarili para mabuo ako muli. Hindi ko pala kayang ibigay ang lahat-lahat sa mga mahal ko sa buhay. Kailangan na tirhan ko rin ang para sa sarili ko. Dahil tao rin ako; nabubuhay tulad ng maraming mga taong tinulungan ko.

Oo. Pader nga ako. Kung sa pakiramdam ko babagsak na ako, nagkamali ako. Ang pader pag walang bubong nagiging marupok. Walang silong na lalaban sa init at ulan. Pero ako pader na may bubong. Ang bubong ko parati kong tinitingala. Nandidiyan sa taas; parating nakatingin, gumagabay, at pumuprotekta sa ‘kin. Ang Diyos. Ang bubong ko. Ang kanlungan ko.

Kahit anumang unos ang darating sa buhay ko; alam ko mananatili akong matatag... ako... pader...nanatili pa ring buo...

Pader

Nagising ako isang madaling araw mula sa pagkakahimbing dahil sa tunog ng cellphone ko. Mensahe para sa ‘kin ang nilalaman ng text na yaon. Ang sabi...
“Dad, pwedeng mahiram ang calculator mo for tomorrow? Kasi finals na namin.”
Naalimpungatan ako bigla. Tiningnan ko ang orasan mula sa cellphone ko. Alas tres ng madaling araw. Hayup, ang estudyante ko gising pa hanggang mga oras na yun? Nag-aaral Kasi finals na pala nila. Eh, kaso nakakontrata na ang calculator ko. Syempre two days before the scheduled exam may nagpaschedule na makahiram ng calculator ko.
Tumayo ako sa pagkakahiga at nagbawas ng mga masamang likido sa aking katawan. Habang nakatayo ako sa harap ng toilet bowl (syempre dapat nakatayo ako di ba? Helo, alangan namang nakaupo ako, hehehe)napansin kong may dalawang langgam na pula sa pader ng toilet ko. Nagtutulakan sila. Naisip ko, naglalampungan ba ang dalawang langgam na iyon? Yuck kadiri sila, ha? And take note class, ay readers pala, dala-dalawa lang sila. Tinitigan ko nang mabuti ang dalawang langgam at napansin kong hindi pala sila naglalampungan. Nagtutulak pala (hindi ng droga, ha?) sila ng isang butil na kulay puti na parang tirang kanin ‘ata. Hindi lang ako masyado sure, ha? Pero pagkatapos kong magkisay dahil paubos na ang masangsang na likido mula sa aking kaibuturan, naiisip ko pa rin ang dalawang langgam na iyon. Hanggang sa aking pagkahiga ay dala-dala ko (hindi ang mga langgam, ha?) ang alaala ng dalawang langgam na nagtutulungang pasanin ang isang maliit na butil. Siyempre, obvious ba, kagaya ng kwento nung tayo ay bata pa, ang mga langgam daw nag-iipon ng makakain nila sa tag-araw ng sa gayun ay may kakainin sila pagdating ng tag-ulan.
Binalikan ko ang cellphone at nag-reply sa mensahe ng estudyante ko. Nagsori ako syempre dahil hindi ko na siya mapapahiram. Kung bakit kasi nahuli siya ng pagkakasabi eh. Nagreply naman siya na okey lang daw. Hanap na lang siya ng ibang mahihiraman. Mabigat din sa loob ko yun. Eh, anong magagawa ko. Iisa lang ang calculator ko sa buong buhay ko. Dinaan ko na lang sa panalangin na sana may magpapahiram sa kanya. Parang tulong na rin. Kagaya ng langgam na may karamay sa pagbitbit ng isang butil ng kung ano.
Oo. Kahit sa anong paraan kailangan natin ng tulong. Pisikal man, mental man, emosyonal man, ispiritwal man, at sa marami pang bagay. Naalala ko tuloy isang araw ng marso ngayong taong ito. Araw ng sabado, katorse ang petsa. Ang ganda nga ng mga pagkakatugma-tugma eh no? Marso. Fire Prevention Month. Maiinit. Naglalagablab. Katorse. Pelikula ni Dina Bonevie noong araw. Yun ata ang launching movie ni Dina eh. Me mga mga nag-aapoy ding eksena duon ah. Tapos year of the ox pa. Wala lang. Hindi ko alam kung ano significance ng ox sa susunod kong kwento eh.
Pero nung araw na iyon ay araw ng 18th birthday ng isa kong estudyante. Debut nga kung tawagin. Syempre imbitado ang lolo mo. Okey na sana ang sitwasyon ko eh. Nakapagbili na ako ng regalo sa kanya. E dahil gago ako, ng sinabi ng isa ko pang estudyante na aayusin ko ang presentation na ginagawa niya for the debutant, umuoo ako ng walang kagatol-gatol. Sa kabutihang palad nag-iinarte lang naman ang laptop ko na vintage model ng isang sikat na brand ‘ika nga, ang 4-minute presentation ko ay inabot ng 4 na oras na pagkakaarrange. Nagsialisan na lahat ng dadalo sa party ako naiwan pa rin kasi may class pa ‘ko until 3 pm. Nagtiyaga lang ako.
Okey na rin naman sana lahat eh. Kaya lang biglang may pumasok sa room kung saan nirereview ko na lang ang presentation na ginagawa ko. Isa ko pang estudyanteng babae. Tawagin natin siyang Barbie Doll. Tinawag ko siyang Barbie Doll hindi dahil kamukha niya. Wala lang akong mabigay na code sa kanya eh. Umpisang nagsalita si Barbie Doll. Nagsosori siya saken dahil nga mga dalawang linggo na siyang absent sa classes niya. Hindi na ako nagtaka nung una. Ano pa ba? Estudyante rin ko dati kaya alam ko ang bawat diskarte ng alibi. Nagjoke ako sa kanya na bakit ka absent that long? Sinagot niya ako na hindi daw maganda ang pakiramdam niya lately. Nagjoke ako uli. Bakit ‘kako. “Buntis ka ba? “ tanong ko sabay ngisi. Sinagot naman niya ako ng mabilis pa sa alas kwatro ng “oo”. Nashock ako! Hindi pa pala... deadma ako muna. Sinong ama? Si Ferdinand Marcos? Si Elpidio Quirino? O si Fernando Poe Jr? Siyempre joke yun di ba? Sinagot ba naman ako na: “Hindi mo kakilala, sir. Pero boyfriend ko siya mga six months NA kami.” Dun ako nagulantang! In english, shock ako. Totoo na pala ang sinasabi niya. Tiningnan ko siya sa mata. Nakangiti siya. Parang ngiti ng mga Barbie Dolls. Nakasteady lang; walang bahid ng kasinungalingan, inosenteng tingnan, walang pakialam kung sasampalin ng batang naglalaro sa kanya. Basta ngiti lang ang walang kabuhay-buhay na manika. Lifeless. Sampalin ko kaya ‘tong estudyante ko ano? Hindi na ako nakapagsalita pa. Siya na mismo ang break ng silence ko ng 48 years. Sabi pa sakin na may matinding assurance na, “Oo, sir, maniwala ka buntis ako. One month today.” Today. Kelan kayo nagjugjug? Tanong ko. Twice daw sabi niya. February 1 at 14. Oo nga. Tanga ako. One month nga today di ba?
Gulat man ako, malugod kong tinanggap na hindi na siya virgin. Ang tanong kung tanggap ba ng parents niya? Ayaw nga daw siya kausapin ng mga magulang niya eh. Syempre sino ba namang magulang magkakagusto. Tinanong ko siya uli kung alam na ng lalaki ang sitwasyon niya. Alam naman daw. At nais din nito panindigan ang responsibilidad. So, okey may tatayong ama. So, walang problema. Hindi rin daw kasi confuse siya. As in siya mismo confuse. Ayaw niyang magpakasal sa ama ng bata. Sabi pa sakin, one month pa lang so pwede pang mawala. Sabi ko naman sa kanya bakitmo iwawala eh gift from God yan. Pinabulaanan ba naman ako ng “eh kung gift from God ‘to, dapat this should come at a proper time.” Sinisi pa Diyos, eh kayo ang may gawa niyan eh. Pero siyempre alam ko ang sitwasyon niya, besides hindi natin alam kung kelan ang time ni God. Siguro hindi proper time sa atin, pero kay God iba. Ang time natin is different for God’s. Sabi ko nga sa kanya, its more than just a gift, its a blessing. At walang kasalanan ang bata.
Hindi nagtatalo pa rin ang takot sa kanya. Panu daw kung masira ang pag-aaral nya dahil sa sitwasyun niya. Oo, nga naman. Pero sa kabilang banda, sabi ko nga sa kanya, hindi naman lahat ng ninanais natin for ourselves eh naabot natin di ba? Hindi din naman siya sure kung mawawala ang pinagbubuntis niya eh makakapagpatuloy siya sa pag-aaral dahil alam na nga ng parents niya. Pano kung mas masisira pa lalu ang buhay niya pagnawala iyon. Kung ano man ang nasira sa kanya, ang anak niya ang magpapatuloy nung itinigil niya at magpapatuloy ng kanyang nasimulan. Alagaan lang niya at palalakihin ito sa kabutihan.
Ngunit tinanong pa rin niya ako kung tama bang ipalaglag niya. Siyempre sinabi ko sa kanya na, Go! Pero tanungin mo muna sarili mo alin ang kakayanin mo. Ang sasabihin ng ibang tao sa loob ng siyam na buwan na pagbubuntis o ang pag-uusig ng konsensya mo habangbuhay. Malinis ka nga sa harap ng maraming tao, pero malinis ka nga ba sa sarili mo? We can always lie to others but not to ourselves.
Nakikita ko naman na unti-unti nagliwanag ang kanyang mukha. Pero may isa pa siyang problema idinulog. Kung magpapakasal ba daw siya o maging single mom. Kasi hindi daw siya sigurado sa sarili niya eh. Sa nararamdaman niya. Pano kung bigla na lang aayaw na siya sa lalaking iyon. Sayang din naman ang pagpapakasal. Sabi ko naman sa kanya, ang pag-ibig parang halaman yan. Paghinayaan mong mabilad sa araw at kulang sa pag-aalaga, malalanta at mamamatay. Pero pag-inalagaan mo at diniligan mo ito, yayabong at mamumukadkad.
Natapos na lang ang pag-uusap namin ng nagsimula na ang one o’clock class ko. Its a two-hour class kaya natapos kami 3 pm. Dali-dali naman akong pumunta na sa party ng debutant nung araw na iyon. Masaya ang party nila. May poi – fire dancing. Siyempre mainit nga di ba? Mainit din ang pagtanggap sa kin. Kasing init ng mensaheng ibinigay ko sa debutant. Ang message ko kasi has something to do with the gift na ibinigay ko sa kanya as treasure. Marami nga ang nagtaas ng kilay sa binigay kong gift kasi nga kwentas na panlalaki. And my speech goes something like this:
Once there was a little girl, who came out from nowhere,
She was an angel to her family and to her friends;
Now that little girl is going to celebrate her womanhood.
And that little girl is you.
Now that you are a woman, your parents can’t hold you back for relationships.
Whether they like it or not you will someday look for the man –
Whom you will love and share your life with.
How will you choose the man to love?
Love not a man for treasures, for riches dont last;
Love not a man who loves you now, because impulse is temporary;
Rather, love a man who can survive the test of time,
for only time is capable of understanding what true love is all about.
I am giving you this gift not for you to wear, but for the man you choose to love-
for the rest of your life.
Do not just give this to any man who doesnt deserve it. Give this on the day
of your wedding.
How do you look for someone to share your life with?
Look not for a man whom you think perfect for no one is.
Look not for a man whom you are in compatible with, for you might get suffocated.
Rather, look for the man whom you are in complement with, to make you complete.

At sa speech ko nasagot lahat ng tanong nilang bakit panlalaki na kwintas ang binigay ko. Afterall, I am a father to her and that is my treasure for her. Pagkatapos ng party, hindi pa kami dumiretso ng uwi. Nag night out kami ng mga students ko. Sa isang coffee shop kami natigil. Hindi kami umabot ng dalawang oras sa pagkakaupo ng napapansin kong kakaiba ang kilos ng isa sa kanila. Tawagin natin siyang Chikinini.

Si Chikinini, balisa. Hindi alam ang gagawin niya ng mga oras na yaon. Siyempre nahalata ko. Sinubukan ko siyang kausapin. Natatameme siya at times ngunit naghihimagsik at nag - aalab din ang mga salita niya minsan. Nagsimula akong mag-imbistiga direkta sa kanya. Ayaw niyang magpahalata na uneasy siya sa akin. Nagsimula ako. Sabi ko, may hindi ka sinsabi sa akin. Tumaas ang kilay niya. Ano daw iyon. Wala daw. Siyempre tinanong ko siya uli. Ano ba problema. Wala pa rin daw. Deadma lang ako. Pero pinapapili ko siya sa dalawang bagay. Revelation o confrontation. Nagtaka siya. Sabi ko sa kanya, pagkusa kang magsasalita, thats revelation. Pag ako nagtanong sa ‘yo, that’s confrontation. Dun siya nagimbal sa sinabi ko. Alam na niya na may idea ako sa mga nangyayari sa kanya. At nagsimula siyang magkwento. Si Chikinini in-love pala. At may karelasyon. Si Cute. Si Chikinini, gwapo, si Cute gwapo din. Ibig sabihin, same sex relationship. Okey lang. Sana. Kaya lang on-the-rock ang relationship nila. May doubt si Chikinini na niloloko lang siya ni Cute. Ewan ko lang si Cute kung may dudang niloloko siya ni Chikinini. Nakikipaglaro din kasi ‘tong si Chikinini eh.(Sa pagkaka-interpret ko ha?) ano ba pwede kong maadvice sa same sex relationship? Hindi ako against, pero hindi ko rin pinopromote. Tinanong niya ako kung mali bang makipagrelasyon sa same sex. Sinabi kong hindi. Totoo namang hindi di ba? For as long as mahal mo ang isang tao and you’ve been happy being with that person, so be it. Ang mali kung pareho niyong niloloko ang mga sarili niyo. Parang sila ni Chikinini at Cute.
Hindi nga fully defined ang relationship nila eh. Parang wala lang. Parang sila na hindi. Pero infairness naman nagkakaintindihan naman sila sa text. Sa text lang. Tinanong uli ako ni Chikinini kung paano ba niya malalaman kung totoong mahal siya ni Cute o kahit minahal man lang. Simple lang sagot ko. Makipagbreak ka! I mean pormal na break up. Ang tanong niya pano nga malalaman. Ang sagot simple lang din uli.
“ Kung gagawa siya ng paraan to win you back then he could have loved you and is still willing to love you more. Pero kung hahayaan ka lang niyang mawala, then he could not have loved you. In full qoute; if you love the person set him free, if he comes back he is yours, but if not, he was never yours.”

Masakit man para kay Chikinini tinanggap naman niya ang sinabi ko. It was indeed a test for him and for Cute.

Hindi man naging maganda ang ending ni Chikinini sa karelasyon, hindi naman iyon naging dahilan para tumigil ang mundo niya. Hindi pa man klaro para kay Debutant kung para kanino ang kwitas na iyon, hindi iyon naging hadlang para hanapin ang lalaking para sa kanya. Hindi man naging bukal kay Barbie Doll ang disisyong magpakasal, hindi naman dahilan iyon para kitlin ang isa pang buhay sa kanyang sinapupunan.

Oo. Si Chikinini, si Debutant, at si Barbie Doll, minsan ding naging langgam sa buhay ko. Sinubukan kung tulungan sa abot nang makakaya ko. Ang disisyon sa kanila pa rin. Salamat na lang at nakikinig pa rin sila sa akin kahit papaano. Isa akong langgam na hinihingan ng tulong ng iba pang langgam. Para din akong pader na sinasandalan ng langgam para wag mahulog.

Kung ako ang pader na sinsandalan ng langgam, paano ako? Saan ako sasandal? Saan ako kakapit para manatiling nakatayo?

Ikukuwento ko ang sagot sa susunod kong article... (Pader, episode 2)

Da Who ( Number 2)

(Ito ang aking pangalawang Da Who. At bahala na kayo...)

SOOBDYEK: GURLALU Duo

Da Who itez GURLALU na best in collections the boylets in her life?

Itez the storyline...

CODENAME: GURLALU Duo. Whyness? Si Gurlalu may duo. As in double dutch flavoring boylets in her life. Hindi lang one but two boylets at the same time. Da Who the first boylet ba? Da first boylet, tatawagin nating si Foot Long. (Ha? As in 12 inches...) Hindi. Long time boylet ni Gurlalu si Foot Long. As in long time na. Mga 48 years na ‘ata. (Tapos?) Happiness naman attachment nila. Kaya lang, once upon a time, da Gurlalu make hanap a textmate. ‘Sang intrimitida ang best in facilitate a textmate to Gurlalu. And so be it.

Si Gurlalu, may I see you ang drama kay Texonomy (ah katextmate). Si Texonomy may I apply ang drama din kay Gurlalu na hired naman ang jending nila. Siyempre wiz nowang ang Foot Long sa kaek ekan ni Gurlalu. Sealed with a kiss ‘ika nga ang lihim na pagtatagpo. Hindi lang once sila best in meeting kundi times one thousand up to da nth level. Derfor, si Gurlalu nalaglag ang puson, ay este puso pala, kay Texonomy. Vice versa naman si Texonomy kay Gurlalu.
Naglaglagan sila ng puso.

One day, isang araw, si Gurlalu nag opening remarks kay Texonomy na may Foot Long din siya. Becoz understanding si Texonomy, wiz comento na lang lolo mo. Da story still goes on and on for Texonomy and Gurlalu.

Nung graduation day ni Foot Long may nag givsung ng gift ever sa ninong mo nang Putok! (Hindi po sa kili-kili, Baril Po! Ay!) Famous line ni Foot Long kay Gurlalu, “Itez bariles, tegokers u pagnowang shukon na may ader boylet u.” Alarmed si Gurlalu. Tegokers da beauty pag nowang ni Foot Long...

May nowang nga kaya Foot Long? Itez follow up...
Si Foot Long homecoming sa housing project ni Gurlalu one morning. Countless sa dami ng bubuwit sa area nila. Seeing ang beauty ni Gurlalu, SSWW ang drama with Foot Long. In da afternun, si Texonomy naman homecoming sa housing project ni Gurlalu. Zino zsa? Tanong ng bayan? SSWW pa rin sila ni Gurlalu. Zeeeee Lola Dearie ni Gurlalu yawyaw ever siya. Famous line, “I dont like u doing na Gurlalu. Zorayda Sanches na yan... Givsung mo naman one of dem shukon...”

Da who itez Gurlalu na may duo? Clue: petite monde, legally blond, valle verde.

Da who itez Foot Long? Clue: petite monde, cheese cake.

Da who itez Texonomy? Clue: Genting Highlands, Slim Fit

Yun na!

At Babu na ang Da Who!

Ang TANGA (bow!)

Paano ba maging tanga? Anu-ano ang mga ginagawa ng mga taong tanga? Sinu-sino ang mga tangang ito? Nilikha ba sila ng maykapal para maging spice sa buhay ng iba? Sila ba ay sinadyang hubugin ninuman para maging gabay sa kanilang kapwa tanga?

Narito ang mga palatandaan at mga gawain ng mga taong TANGA...

Babala: Basahin mo ito ng maigi baka isa ka sa kanila...

TANGA # 1: Tangang Mangingibig

Marami akong kilalang ganyan. Sila ay mga babaing nagpakatanga ng dahil sa pag-ibig. Unahin natin ang tatawagin nating si Maria Clara. Siya ay babaing sobrang hinhin. Masyadong prim and proper ‘ika nga. Siya’y hindi masyadong matipid magsalita. Tawag niya sa sarili niya ay “Ang Dalagang Pilipina”. Ito ang kanyang kwento.

May kaibigan siya. Siyempre lalaki. Nang hindi pa uso ang tao sa mundo, siya ang pinakagwapong hayop sa balat ng lupa. In fairness, wala siyang trabaho dahil isa siyang volunteer worker sa isang hindi ko alam na organisasyon. Nagpahayag ito ng pag-ibig sa ating dalaga ngunit dahil tanga ayaw niyang patulan ang akalay biro lamang. Hindi ko rin alam kung seryoso ang lalaki dahil hindi kami close. Hindi nga kami nagkita sa mata dahil hindi naman ako interesado. Pero hindi lang isa ang lalaki sa buhay ni Maria Clara. May isa pang manliligaw sa kanya. Alam niyang may intensyon ito ngunit ayaw niyang patulan ang intensyon lamang dahil nais niya’y marinig ang salitang manliligaw sa bibig mismo nang lalaki. Dahil tanga hinahayaan lang niyang maging sunod-sunuran ang lalaki sa kanya samatalang naging sunod-sunuran ito sa unang lalaking pinakilala ko. Ayaw niya sa unang lalaki dahil super sweet sa text. Ayaw niya sa ikalawang lalaki dahil super sweet ito sa personal.

Sa kabuuan, pinahihirapan lang ni babae ang kaniyang sariling pumili sa dalawang lalaking ayaw lang din niya. Sa kung dahilan hindi ko alam. Masyado akong nako-confuse sa mga sinasabi niyang mga kwento. Kaya ko nasabing tanga siya dahil hindi niya alam kung ano ang gagawin niya at natatakot siya sa maaring daratnan ng mga disisyon niya. Tanga siya dahil nais niyang maging perpekto ang lahat sa buhay niya. Good luck na lang sa kanya...

Pangalawang tangang mangingibig. Tatawagin natin siyang Maria Kristina. Ito ang kanyang kwento.

Ilang beses niyang inaming mahal niya lalaking tatawagin nating Yamashita. Ilang beses din niyang sinabing hindi siya mahal ng lalaki. Ilang beses din niyang sinabing hindi na nito itetext. Ilang beses dinn niyang pinahayag na tanga siya. Ngunit ayaw pa rin niyang tantanan ang paghangad sa lalaking si Yamashita. May shota daw ang lalaki. Pero parang hindi din daw.

Niloloko lang daw si Yamashita ng babaeng iyon. Pero ano ba pakialam ni Maria Kristina? Kung hindi ba naman tanga? E di sana hinayaan na lang niya si Yamashita na magdisisyon ito sa buhay niya.

Ilang beses pa ba dapat iiyak si Maria Kristina? Sabi ko nga sa kanya, para marelease ang sakit na nararamdaman niya, bumili siya ng lobo. Puti. Pumanhik siya sa tuktok ng mataas na building saka niya paliparin ang lobo. Simbolo na nirirelease na niya ang kanyang nararamdaman. Tapos tumalon siya mula sa kanyang kinatatayuan para matapos na lahat.

Buti naman naintindihan niya ang mga sinabi ko. Hindi niya sinunod yung pangalawa kong suggestion. Ayun buhay pa naman siya at pilit pa ring isinisiksik sa mga usapan namin si Yamashita. Kasi nga po, TANGA!

Ang ikatlong tangang mangingibig na isisiwalat ko ay ang pag-ibig ng isang babae sa isang lalaki na nakikipaglaro lamang. Tatawagin natin ang babaeng si Maria Leonora Teresa. Aminin ko hindi masyadong maganda si babae. Pero kahit papaano e, charming naman. Si lalaki tatawagin nating si Leon. May itsura (daw?) si lalaki. Nagsimula ang lahat sa pakikipagtextmate. Aside from the fact na magkatrabaho sila. Masyadong kikay si babae, masyadong nagpapaprim si lalaki. Pero hindi nagtagal, na involve si babae sa ibang lalaki na pinipilit lang ng iba pa nilang mga kasamahan. Ang kaso ang lalaking iyon ay may komitment na sa iba. Sinakyan naman ng ating bida ang iba niyang kasamahan, ngunit nanatili pa ring si Leon ang kanyang love-interest.
One time nagtext si babae. “Magmamadre na lang ako.” Reply ni lalaki, “Kung magmamadre ka, magpapari na lang ako. Dahil ang madre para sa padre.” Hindi ko alam kung tama ang sinabi niya ha? Kinowt ankowt ko lang po ang text. Baka pagalitan ako ng mg alagad ng simbahan.

In otherwords kinilig to the bones si babae. Na naging dahilan naman ni Leon lalaki para tumawa ng malakas. Hindi ko alam kung nagjojoke lang si lalaki, ang alam ko lang seryoso si babae. Sana hindi. Pero ito pa may mga bali-balita na si lalaki ay may isang indecent relatioship sa isa nilang kasamahan na hindi masyadong lalaki. Bahala na kayo mag-isip kung ano siya. Ah, basta si babae ay isang tanga. Hindi dahil hindi siya kaaya-aya, kundi hindi niya inaalam ang totoong intensyon ng lalaki sa kanya. Maligayang kaTANGAhan po!

TANGA #2: TANGANG VAKLUSHI

Ito ang mga kwento ng mga tangang pambakla.

Unang bakla natin ay tatawagin kong si BB Machong Hari. . . Okey naman siya. Masyado lang siyang pilit na magpakalalaki. Pagkatapos ng isang kaguluhan ng pagbubuking ng kanyang katauhan sa mga websites na binubuksan niya sa kanilang opisina, naging maingat naman siya infairness. Bagkus naging lalaki pa nga ang dating niya ngayon.

Ngunit isang bubuwit ang nagsumbong sa inyong lingkod na itong ating bida ay “confirmed jugi”. Si bubuwit na ito mismo ang kanyang biktima. Enjoy naman daw si bubuwit. Kaya lang ayaw pahalata pa rin ni BB. Dahil tanga akala niya siguro lahat ng ginagawa niya ng palihim ay hindi malalaman. E ang kaso si bubuwit/biktima mismo ang kumanta. TANGA itong si BB dahil ang biniktima niya ay malapit sa inyong lingkod. Kaya buking ang TANGAng si BB.

Dahil pangalawang kwento natin ito sa pangalawang serye ng mga tanga, dalawang bakla ang ibibida natin. Sila ay sina Joel Torres at Jeri Co. Nagmistulang karnabal ang isang lugar ng araw na iyon ng biglang idinuro-duro ni Jeri Co si Joel Torres. Nabigla naman si Joel Torres at sinubukan din nitong lipulin si Jeri Co. Isang kaguluhan na nag-uugat daw sa pagsasabi ng isang kaklase ni Jeri Co sa kanya na pinagtatawanan siya nila Joel Torres at mga kaibigan nito. Kaya daw nagngitngit si Jeri Co at kinunfront si Joel Torres. Kaya nauwi sa isang matinding upakan sana. Buti na lang hindi natuloy. Hindi naman nagdanak ng dugo at nag-usap sila sa opisina ng kanilang punong-guro. Mga TANGANG bakla pinag-awayan ang isang walang kakwenta-kwentang bagay. Buti sana kung ang pinag-awayan nila lalaki, maiintidhan ko pa. Kaso TANGA!

Ang Simbolo ng Aking Kalandian

(Inspired by Maldito, the Blogger)


BABALA: STRONG WORDS, HARSH EXPRESSIONS, DIRTY TALK ARE INCLUDED IN THIS BLOG

Ano yan???

Tanong ng aking mga estudyante isang lunes ng pumasok ako sa skul. Pero hindi lang sila ang nagtatanong, marami sila. Mga kasamahan ko, mga kaaway ko, mga pakialamero sa buhay ko.
At hindi lang tanong ang mga ginawa nila. Nagtawanan pa ang mga hinayupak. Akala mo naman ang gaganda at gugwapo ng mga putang ina. Ang sarap nilang buhusan ng asido sa mukha ng maramdaman nila kung anung kahihiyan ang inabot ko dahil sa isang namumula at kumpol-kumpol na butil na mukhang tigdas na tumubo sa aking mukha.

At ang mga walang hiya ay sinundan pa nito ng tanong na...

“Parang herpes?!”

At ang mga hayop na iyon. Para namang mga santa at santo. Pavirgin effect pa ang drama nila, ha! Parang ako lang ang nakakaranas nito. Helo? Sinundan pa ng isa nang...
“Ayan kasi mahilig sa bawal na pagniniig. Pakalat – kalat kung saan, kaya kung anu-ano ang napupulot!”

May hirit pa ang HR namin nang...

“Ay, ano yan? Ang pangit mo. Siphillic beauty ka ngayun.” Tapos sinundan pa ng pagkalakas lakas na tawa at pandidiri.

Ngumingiti na lang ako! Wala rin kasi akong choice eh. Nangyari na ang di dapat mangyari. Kasalanan ko ba? Kasalanan ko ba kung bakit ako nagkaganito?

Nag-enjoy lang naman ako ah! Ikaw ba kung papipiliin ka sa dalawang bagay: ang maging maligaya ka o maging satisfied ka? Siyempre pinili ko ang dalawa. Nagpakaligaya ako at nagpakasatisfied ako. Given ang dalawa for free eh. Anong gagawin ko? Tanga ako paghindi ko ginrab ang mga opportunities na naka lay down sa mga palad ko.

Oo. Tama ang mga nababasa nyo. Nag-enjoy ako nuong mga panahong yaon. Balikan natin ang gabi ng aking kaligayahan. Nakahain sa aking harapan ang isang katakam-takam na bagay. Nagmula ito sa mamasa-masang lugar. Nang aking hinaplos; Ouch! Mainit. Ramdam ng aking kaibuturan ang singaw ng nag-aalab na mula sa bagay na iyon.

Sinamantala ko ang pagkakataon na lamunin ang mamula-mulang kariktan. Nilaro ng aking malikot na dila ang bawat sulok na naging dahilan para lumabas ang kanyang katas. Hindi lang minsan ko ginawa. Maraming beses; paulit-ulit. Marami kasi sila; iba’t – ibang kulay, hugis, haba, kurba, taba, at kakayahan.

Paminsan-minsan ay nadidistrak ako sa mga hibla na sumasabay sa aking paglalaro; kaya napapatigil ako at hinuhugot ko muna ang mga balahibong sumasabit sa pagitan ng aking mga ngipin.

Ahhhh... ang sarap.... shiit... OMG!

HIPON...

MARAMING HIPON...

Ang aking naging kaligayahan nuong gabing yaon. Nakalimutan ko allergic pala ako sa seafoods. Nakalimutan ko ding uminum ng aking anti-histamin drug. Ang alam ko lang masarap

ang bawal. Dahil sa hipon, na aking nilandi! Kaya ako ay nangati na hinayaan ko lang ang sarili kong kamutin ang makakating parti ng aking mukha. Kaya ang litrato sa kilid ang naging kaisa-isang saksi kung paano ang simbolo ng aking kalandian nabuo...

Laro sa Ibabaw ng Apoy

Nakaupo ako sa isang upuan. Komportable. Nalalanghap ko ang amuy ng isang tasa ng cappuccino habang nilalaro ng aking kanang kamay ang plastic stirrer ng kape. Ninananam ko ang bawat bulang dadaan sa dila ko habang pilit na sumisiksik sa aking kalamnan ang bawat hibla ng hangin sa tuwing ito ay iihip. Pinag-iinit lamang ang aking pakiramdam ng mga magagandang musika na nagpapacify din sa ingay na likha ng mga kumpol-kumpol na tao sa paligid-ligid. Sa kailalimlaliman ng gabi at sa gitna ng mga taong di ko kakilala ay bigla akong nagtaka kung anu ang ginagawa ko sa 24 hour coffee shop na iyun.

(Flash back muna tayo few hours before)

Tumunog ang cell phone ko alas diyes ng gabi. Nakatanggap ako ng isang text message. Tiningnan ko ang cell phone ko. May naka-appear na pangalan, Smeagol. Binasa ko ang mensahe. Ito ang nakasaad,
“Pudraax, tulungan mo me. What will I do with this thing? Here me Bree (24 Hour Coffee Shop). Please come and save me from the doom of Sauron.”

Without much further ado, ride si Strider (ako po iyon) sa kanyang kabayo at dumiretso sa sinasabi niyang lugar. Hinanap ko siya ng aking mga mata dahil hindi ko siya halos makita. Marami kasi silang naduduon. Mga hobbits, elves, dwarves, wizards, men of rohan, men of gondor, kahit mga orcs, uruk-hai, ents, at mga Ringwraths ay naroon din. Ngunit duon sa isang sulok ay nakita ko ang aking dakilang mag-aaral na kaupo, si Smeagol (siyempre code name lang).

Ngumingiti siya habang papalapit ako. Alam ko na na may problema siya. Ano pa ba? Dapat bang naduon ako kung walang problema? Pagkaorder ko ng coffee mula sa isang ko pang estudyante (pero hindi sila magkakakilala ha?, madami akong estudyante kasi) ng cappuccino, nagtanong na ako sa kanya. “Bakit ka nagtext?”

At siya ay nagkuwento…

Nagsimula ang lahat sa isang paghahanap. (Hindi ng singsing, pero parang ganun na rin!) Hinahanap ni Smeagol ang kanyang sarili kung kayat naisipan niyang sumali sa isang hindi gaanung normal na web social networking. Sinasabi kong hindi normal dahil ang mga kasali rito ay mga lalaking naghahanap ng kaligayahan at pang-uunawa sa kapwa nila lalaki. In otherwords, a website for gays and bi-sexuals. Naglagay siya ng number niya sa account na iyun at sinamahan pa nito ng pagkalandi-landing larawan na animuy macho dancer sa isang gaybar. Hindi naman nabigo si Smeagol. Maraming mga eba sa porma ni adan ang nabighani sa kanyang kariktan. Inakala nilang totoong tao ang kanilang mahahanap. Ang hindi nila alam isang laro lang ang lahat kay Smeagol (ang totoong hinahanap niya kasi ay singsing, hehehe). At sa inaasahan, marami ang nagtext sa kanya. Nagpapahiwatig ang mga ito ng pagkainteres sa kanya. Yung iba kaibigan lang (daw kunwari), yung iba diretsahang sinasabi ang nasasaloob. At may mga indecent proposals din at an instant. Kayat minabuti ni Smeagol na pag-aralan ang mga alituntunin ng isang true to life game of stupidity.

Dahil wais (kasi po nakasurf) na tao itong si Smeagol, pag walang picture hindi niya pinapatulan. In other words, rejected! Ngunit may isang nagkainteres sa kanya na pinapalagay niyang makakasundo niya. Dalawampung taong gulang daw, matangkad, matalino (kasi magaling umingles), at gwapong-gwapo sa mga larawan nito. Marami siyang larawan. May mga disente, may mga hindi masyadong disente at meron ding dehinsente dahil ang saplot ay kwintas lamang. O di naman kaya ay si Pooh lang ang nakatakip duon. (in other words, swerte ni pooh).

Dahil din sa paghahanap ni Smeagol ng kanyang sarili, naisipan niyang kaibiganin ito. Nais niyang alamin kung anu talaga siya at anu ba ang hinahanap niya (talong o talaba?, hehehe). Nagpalitan sila ng mga mensahe sa cell phone. Enjoy naman ang ating bida. Hindi kalaunan, after 48 years nagpasiya ang dalawa na magkita. Syiempre siniguro muna ng ating bida na nakapaligo, toothbrush at nagsuklay siya bago umalis ng boarding haus niya. Di ko lang alam kung nagpalit siya ng underwear, hindi naman niya sinabi sa kin sa text eh.

Ayun at sa Bree nga sila magmimit. Pumunta duon ng maaga ang ating bida. Sinabi niya sa kanyang “kaibigan kuno” na ang suot niya’y pula at ang buhok niya’y green. Pero ang totoo, naka-all black siya at walang buhok (sa ibabaw po!). Diniscribe naman ni “kaibigan niya kuno” ang kanyang sarili, na napansin na nga ni Smeagol ang lalaking panay ang tingin sa kanya mga isang oras (OA lang) na ang nakaraan. Pilit na itinatago ng bida natin ang kanyang pagtitext para mapatunayan kung sino nga ba itong lalaking nagtutugma ang description sa sinasabi ng “kaibigan” niya.

At tumpak nga ng nagmis call siya ay sasagot sana ang “kaibigan” niya ngunit pinutol din nito bigla para hindi siya mahalata. Hala! Ang tanong bakit parang umatras itong ating bida?
Ayun, bago ko sagutin ang tanong na yan, darating muna ako sa eksena. Charaaaaaaannnn… ayan na andiyan na nga ako. Kinuwento niya ang lahat-lahat at ako na mismo ang magsasabi kung ano ang itsura ng lalaking iyon. Mga singkwenta anyos na ata (kung hindi lang ako OA), marami na ang puti ng buhok na pinatotohanan naman ng kanyang mga kulubot sa mukha. In otherwords, matandang Sora na ang lolo mo!

Pero ako siyempre dahil may malasakit sa mga nakakatanda sa akin pinayuhan ko ang bida natin na lapitan mo at kausapin mo ng maayos. Sabihin mo na “P**** i** niya, sinungaling siya.” Tanungin niya kung bakit nagsinungaling ito para maayos na matapos ang lahat.
Ayun nilapitan na nga ni Smeagol si WormTongue (kaibigan niya kuno). Nag-usap sila. Hindi naman nagdanak ang dugo. Umalis ng mahinahon si Worm Tongue…

(Balik na po tayo sa present…)

Ngayon alam ko na ang sagot sa tanong kung bakit ako nandun sa 24 Hour Coffee Shop na iyon. Para iligtas sa matinding lawa ng apoy ang aking anak. Nang bumalik siya mula sa paglalabas ng mga masasamang likido sa kanyang loob, pinayuhan ko na lang. Kailangan niyang hanapin ang sarili niya. Oo. Lahat tayo dumadaan sa paghahanap ng ating sarilli. Huwag lang nating hayaan na masira ng paghahanap na ito ng mga balakid sa ating daraanan. Kung meron man ay harapin natin ito ng maayos at huwag nating talikuran o mag-iba tayo ng landas.

Naalala ko tuloy nung bata pa ako. Wala kaming ilaw na de-kuryente noon. Sabi ng nanay ko, sabi ng nanay ni Rizal may isang gamu-gamu na mahilig maglaro sa apoy. Pinagbawalan na ito ng kanyang ina ngunit sige pa rin ng sige. Kaya’t nakalaunan ay nahagip ng ilaw ng apoy ang gamugamu at nasunog. Umiyak ang nanay na gamu-gamu. Parang si Rizal din, sinabihan na ng nanay niya na tigilan na niya ang pagsusulat laban sa mga Kastila pero hindi pa rin tumigil si Rizal. Kaya ayun hero si Rizal ngayon.

Pero ako hindi gamu-gamu. Hindi rin si Rizal. At ayokong maging hero. Pero sinubukan ko ring paglaruan ang aming ilaw. Sa flame idinadaan ko ang aking daliri ng pagkabillis-bilis. Totoo ngang hindi ako napaso. Ngunit may linya ng usok na naghulma. Duon ko natanto na ang paghulma ng usok ay isang alaala ng aking pagiging mapusok.

Parang itong aking estudyante, dahil sa kapusukan ng paghahanap ng sarili, na nauwi sa isa sanang karumal-dumal na pagniniig. Isang paalala na hindi lahat ng gugustuhin natin ay nangyayari. At maari tayong mapaso sa ilaw na tayo mismo ang may likha…

This Guy is In-Love with You, Pare

I was sitting in a 24 – hour coffee shop at 4:16 in the morning thinking stupid things when two men in black (one wearing a cap) caught my attention. They were sipping one cup of coffee one after the other alternately. They were facing in the same direction and both were almost together in sucking cigars while conversing in soft voices as if talking in secret. They didn’t even care the people around them. They were actually enjoying the company of one another sharing each other’s happiness. Two men making their own cosmos at the midst of a chaotic world. What else do they have in common? What else do they have shared? Can they have the same secret? Could it be possible that two men share one common secret?

A flashback from the not so distant past emerged from nowhere. Here in this same place, same time, I recalled a narrative account from someone close to me who shared one common secret with his fellow. He called himself Sander; his fellow’s Piston.

They started as friends. They call each other “best”, a shortened word for “bestfriend”.
They were both intelligent, responsible and most of all hunks. They compete at every aspect, trying to outdo one from the other. Since grade school, they were labeled to be close rivals. In grade one Sander got first place over the whole class while Piston ranked second. But in the second grade Piston took the lead. The pattern continues on the succeeding years. Though, there is no problem for both of them. When high school came, they don’t just compete with scholastic records but also with who to be their girlfriends should be. At the same time they both count how many girls cried for the love of them in a year, a month, a week, or maybe a day? Whoever got the highest point in that aspect, it brings no big deal for them. Rather competition brings them closer together. In other words, there is no problem for them at all. Not until their senior year came.

It was their prom night. He and his bestfriend enjoyed so much that triggered them for a drink. Both were managing themselves better. But the night was long and mysterious. After the prom, they decided to go home together. Although they were walking in a zigzag motion due to alcohol in take, they still managed to move on because they have each other supporting one not to let the other stumble. For no reason at all, they stopped on a parked jeepney.

It was one starry night and both of them were stargazing. Without hesitation Piston told Sander “Best, can I kiss you?” Sander was surprised but he did not refuse. And the next thing that happened was part of the common secret the two have.

From then on, they made a homosexual relationship. After all Sander is shortened name for Alexander and Piston is a nickname for Hephaeston.

The Fragrance of a Rose

Beep…

My message tone sounded. I tried to catch my cell phone out of the dark. I opened my eyes and saw a glimpse of light coming from the backlights of my phone. I reached it and read the message. It says,
Please pray for the soul of Rosalinda Rosal. She passed away at 2:30 this morning.

I looked at the clock from my phone. I was 4:00 a.m. I closed my eyes again to sleep because the message did not register in my mind.

Six o clock in the morning when my alarm clock made noise. I was awakened by David Cook’s Always be my Baby. I fixed myself for the morning job. It was past seven in the morning when I finally left the dorm and took a ride to the workplace.

While sitting on the jeepney, my attention was caught by the design of a rose pendant hanging down the neckline of a young lady passenger on the other side. What a beautiful design! A symbol of purity, fragrance, beauty and life full of mixed emotions: the ROSE – a beautiful flower. It symbolizes womanhood too. It reminds me of how beautiful life is because of its naturally perfected petal architecture. It reminds of how fragrant life is because of the fumes it shares. It reminds me of the purity of one soul because of its finest feature. It reminds me of how difficult life could be because of its thorns. It reminds me too of a woman named after the flower – Rosalinda Rosal. Her smile, her happy face, her voluptuous body, her fashion, her very own trend, her “kikay” talks, her wit, her proudness, her music and her … death? Ahhhh … her DEATH!

I suddenly remembered the text message I received 4:00 a.m. this morning. I opened my cell phone and read the message again. And this time it was confirmed because two text messages read the same content. The first message was received 4 o’clock in the morning; the second message was received 7:00. They came from two different senders.

At that moment, few lines from this woman flashed on my mind. Two weeks ago, I got a chance to talk to her. She was sitting uncomfortably on a rocking chair. The respirator lies on her nose. Obviously, she felt very hard in breathing. But she still managed to smile and tell me the words:
“If God wanted to take my life, I will let Him. But one thing I’ll ask from him is take my life in a peaceful manner. I just wanted to sleep and die. No more struggle, no more pain.”

I was almost crying at that time but I hold my tears. Then I ask my self: “Why will I cry for the death of a person? Death, I should define is an end of one chapter in a person’s life. But the journey of existence do not end there.” I may not be a good Christian but I believe in heaven and hell. Death is also an escape from the present life to an eternity. It is the split up between the sinful body and the pure soul.

My mental flashback stopped for a while when the jeepney did a sudden deceleration. That causes all the passengers to lean forward. A young lad bumped unto my shoulders. I looked at him and told him: “Have a strong grip on the steel handle, boy. Hold on to your position not to stumble.”

Then I saw a different face from within the lad, he is transforming into the face of Rosalinda Rosal. And her memories got back into my mind.

“Hold on!” Her mother told her crying. “Fight death, for you are still young to die.”
Yes, Rosalinda Rosal was only 43. So young that death should not come yet. Then she told her mother with a smile:
“Mang (mother), I wanted to die to set you free from the agony of taking care of me. I am supposed to take good care of you!”

Her mother would just shrug her shoulders and give her a bitter smile. And some teardrops would fall down her eyes. Rosalinda Rosal was right. The whole family has been sacrificing for her since four years ago. She diagnosed of having colon cancer in 2004. Then she had her first major operation in the same year. It was declared successful. Though there were many doubts of having the illness back, the strong woman continued to live a normal life. And she’s happy to take good care of her two sons. After three years the illness came back. And this time not on the intestines but it affects her lungs and other respiratory organs.

She underwent several chemotherapies; she even once considered a patient-tester for a brand of cancer medicine. But it did not last long, when her doctor announced, there is no way for her to get over the malignant illness.

But despite of that, she still continued to share her fragrance, beauty, smile and most of all her virtue.

During her battle with the illness, she fulfilled many things. She made a marriage with the man who is her long time live-in partner. It was her dream to be married. She bridged the gap between her families conflicts. She made a very beautiful inspiration to Gabriel.

Ahhh… Gabriel, the son of her son. Her first grandchild. She may lost her soul but one came.
The petals of Rosalinda Rosal fell down, and her thorns no longer strong, her colors faded along with her wonderful scent. She may be gone but her memories remain into the hearts of the people who loved her very much…

Then I let the jeepney stopped for my workplace is already on site. Then I go down and I saw a white rose on the stairway up the building where we used to work together. The scent of the white rose is the fragrance of Rosalinda Rosal.

Stopover

Prologue:
How many stopovers did you make in your life? How many times have you experienced traveling alone? After all, life is journey of an individual. He may meet different kinds of people, different kinds of places and different kinds of experience. One thing important is that, in every trip we make, we will learn lessons from it. In this trip of mine, I don’t know what to learn. May be you know and you can see lessons from it. If you do, please tell me. Good luck to you…

It was Sunday, high noon of December 28, 2008 when I found myself in the front line of a bus going to Caticlan. Ah, Caticlan – the gateway to one of the World’s greatest wonders, the favorite summer or holiday getaway – the Boracay Island. Yes, it was my first to Boracay. Though it was not my first to go there but it was my first to be there alone. I have had few trips around the country already, but this one’s unique - I’ll be with myself. I am going there for the bountiful reasons: to escape from the real world, to getaway from the life’s pressures, to protect myself from holiday storm of “inaanaks”(god children), to make vacation for myself, to hand – in the student’s requirements for their OJT, to visit them in one way or another. In other words, I wanted to make another experience.

It was exactly 12:45 when the engine of the bus started to inch its way to our destination. And “Rush Hour”, the movie starred by Jackie Chan and Chris Tucker started to roll over the television set above the driver’s seat. I didn’t mind watching the movie though. I wanted to concentrate on my sight seeing outside the bus. I felt like a foreign tourist again; just like my other trips. I passed familiar places and sights – the highway, the traffic, the jeepneys on flock, the busy people passing to and fro. But what catches my attention at that very moment was a container truck van of flammable gas with a misspelled line: “How’s my driving? Cal LTFRB Tel. 01234567”. I tried to take the picture of it but I didn’t catch it the way I want it to be.

I had passed two towns from Iloilo City already when Mr. Slumber visited me. So, I didn’t take any chance to escape rather I took a nap. I was awakened after 45 minutes by the voice of man saying, “Oh, Passi City, Passi City da?”(oh, Passi City, Passi City, who are to drop here?). I opened my eyes and looked around. Aside from the noise of the many mouths, I was also disturbed by the roller coaster ride of the highway to Passi City. I could feel the many humps and bumps due to rough road and the many crisscross alleys of the road due to the current renovation. Nevertheless, we reached Passi City Terminal. Some people dropped themselves for whatever reason. I also did. Mr. Weewee invited me to the toilet. I wanted to pour out some of my poisonous internal body extracts. But before I could enter the toilet premise, a young lad approached me for some donations. At least five pesos! He was explaining what the donation is for, but it did not reach my attention. The urge is my priority at that time.

After five years inside the toilet of Passi City Terminal, I got back to the bus. Not too long, the bus started to move again. I could see many different faces when I got back. But I could see some familiar faces too. I looked around for the nth times and I saw many funny actions. As funny as Jackie Chan’s movie rolling still at the television set. I saw a man at forties sleeping. And while asleep some droplets of liquid run over his lip. I just couldn’t take the photo of him for I might get a law suit. I saw another guy watching the movie with an open mouth while laughing out loud in every funny stint. The child on my side likes to eat everything he can. Until he had eaten all the edible things his mother bought. I could see his eyes directly looking at my food; he might be planning to take mine. As a good Samaritan of this country, I kept my food on my bag. I have to reserve it for myself.

After a couple of minutes my butt started to feel numbed. I had to move myself side by side. I started to feel hungry too. And I can feel another roller coaster ride again. I looked outside and I saw a signage. We were at the border of Iloilo and Capiz Province. It was a long roller coaster ride. I saw children holding cans of coins for making themselves traffic personnel in an unfinished highway construction. I can see a very rural place. A place where people are defined with poverty. But somehow we reached another place for stopover. It was a town of Capiz which I couldn’t remember the name. And the same scenario happened. Some people dropped themselves off. Some got to take in the bus. I made another liquid deposit at the toilet along with the five peso coin for the lad on guard. I bought some food to eat and drinks, too for the driver said we still have a long day trip. It was only mid-afternoon.

After sometime we started to move again. The numbness on my butt started to rose up to my back and moves down to my thighs too. The mother and the child on my side were replaced by a man on the late thirties. He was making chat with the man on the other side of the isle. I knew we passed by several towns of Capiz. In couple of minutes we reached the Capiz-Aklan border. The highway is no longer on rough. It was a smooth ride already until we reached Kalibo. There at the terminal, I made another liquid deposit and pay five peso again. I bought some food to eat and some drinks too. When I got back to the bus, the driver said it will be a long trip for us. From Kalibo to Caticlan, no stopover should be made. It will be almost two hour ride. (And so be it!)

The bus started to move on fast pace. I have had some companions all the way from Iloilo. I thought they will be with me to Boracay too. I couldn’t remember every place we passed by. I was tired for the trip at that time but I kept my eyes open. By and by, we reached the mountainous area of Aklan. I was thinking of the Baguio City tour we had in 2001. There was a zigzag road and the best experience is that looking at the right side, there’s the cliff and looking the left side, there’s the hill. Then in another sec the scene changed. The wonderful scenery is the wonderful experience. When the mountainous part was over the beautiful sea sightings welcomed us. But it’s not Caticlan yet. We had to travel for almost 45 minutes yet. My Gal Bladder is threatening to explode. It was going to be six in the evening and the wind blew colder as the night falls in the sky. That collaborated to intensify the explosion from my within.

We reached almost six thirty five in the evening at the Caticlan Port. I bought a ticket of a ferry going to Boracay. The lady on the ticket both told me to go faster for the ferry was supposed to go at six thirty. So, I did what she said. Unluckily, I had to drop by the toilet to release the call of nature. After a while, I made myself comfortable in the line of people boarding. When my turn came, the man accepting the tickets called my attention that my ticket is for the ferry. The people in line were boarding the motorized banca. Shocked that I was, I ran out of the line and lead myself to the ferry docking area. But I was late enough. The ferry had gone out of my sight. And it was the last trip for ferry boats. Good thing, the guard and the man in the scene helped me refund my ticket and bought another for the motorized banca.

In twenty minutes, I reached the world’s famous Boracay Island.