It was her wedding.
It was her son's baptism.
They were two different women. But they both have special place in my heart.
Melinda, the first woman. She texted me in the middle of March this year to ask me to make an invitation card for her wedding. And I did it good. April 15 came and I was assigned as master of the ceremonies for the reception program. I waqs prepared to do the task. Afterall, I'm not new at it. It was eight in the morning when I texted Gary, one of my students before and Melinda's classmate in college. He made a quick reply. We decided to to meet at nine. It took an hour to travel from my place to the city. Though, Melinda's wedding mass' place is only a 20-minute ride from my place. I still have to to fixed things for the program and the same time, fetching Gary in the city. It was nine thirty when finally Gary texted me to meet somewhere. The best thing was, he didn't know where to find the location I referred him as our meeting place. At our meeting place, I saw many of our company. After long hours of finding the rendezvous, Gary finally saw us and we finally start our journey at nine forty five.
The wedding will be at ten but we didn't expect to arrive at the church very late. Seeing the couple during her recessional is a big shame on us. But somehow there still the wedding reception. Good thing I delivered it with flying colors!
Gloria, the second woman. She's Melinda's classmate. She borne a son out of wedlock in May 5, 2009. She texted me to attend her son's baptism on August 5, 2009. I decided to go although I know the place isn;t just an hour of travel but almost four hours from my place.
I am suppose to go with the father of the child but it didn't happen. For whatever reason, I don't know. And so on the day of baptism, I was texted by Gary to go with him. Gary again! He was the same Gary I was with on Melinda's wedding. Lack of choices I decided to go with him. We are suppose to go at ten in the morning but he refused. He was waiting for his girlfriend from Bacolod. She will be with us to Gloria's son's baptism. And so the ten a.m. schedule was moved to 12 noon. Taking the bus at 12:30 doesn't mean leaving the terminal. We waited for almost half an hour for the bus to take off. We reached Gloria's place at 2:45...
The eleven a.m. schedule was too far from our arrival. But we still ate a lot.
Two men, two lates for two women's important occasions. Anyway, its better late than never...
Thursday, August 27, 2009
Friday, August 7, 2009
Jinx
Pag ang tao daw inabot ng malas, kadalasan maramihan... Pero pag ang tao ipinanganak na malas, buong buhay niya puro na lang kamalasan...
Ito ang kwento ng aking kamalasan. Tatlong taon ng sunud-sunodna tuwing nalalapit ang birthday ko, tila yata pinipeste ako. Two years ago, three weeks before my birthday naospital ang tatay ko. Ayun, sa isang private room ng isang sikat na ospital ako nagcelebrate. buti na lang at niregalohan ako ng isang hapunes kong student ng pagkalaki-laking cake na binili niya sa coffee break. Isang platito ang circumference, mga dalawang inches ang taas at may nakapatong pang isang red cherry. Alangan namang violet di ba? Magrereklamo sana ako kaya lang naalala ko di pala bagay sa'kin ang mga 7 layers cake kasi fetus pa ako. Pero thankful pa rin ako kasi first time kong nagkacake sa buong buhay ko.
Last year, subsub naman ako sa trabaho sa araw ng birthday ko. The funny thing is, ni isa sa officemates ko walang bumati sa'kin. Dajil wala ni isa sa knila nakakaalam na birthday ko. Tama ba yun? Sabagay alang office nuon dahil linggo nung araw na iyon. Pumunta lang ako sa skul para tapusin ko pinapatapos sa kin nang superior ko.
This year, mas malala ang nangyari. Two weeks before my birthday, nakatanggap ako nang balitang tanggal na ako sa tinatrabahuhan kong skul. after a week, kinunfirm ko ang balita. And positive! Ayaw na nang admin na irenew ang contract ko. So wala akon nagawa. Sino ba ang makakapagcelebrate ng maayos kung wala ka nang trabaho? Eto pa!
On the same week as my birthday, i took an assessment. Due to bigat na dinadala ko from termination, ayun at nafail ako.sayang kasi yun pa naman sana ang ipagmamalaki ko sana sa skul nagterminate sa kin. E wala, malas talaga...
Ilang birthdays ko pa ang dadaan na magdadala ng frustration sakin? kung ganyan lang din, ayoko nang magbirthday. Skip ko na lang ang arawna iyon.
Whatever!
Ito ang kwento ng aking kamalasan. Tatlong taon ng sunud-sunodna tuwing nalalapit ang birthday ko, tila yata pinipeste ako. Two years ago, three weeks before my birthday naospital ang tatay ko. Ayun, sa isang private room ng isang sikat na ospital ako nagcelebrate. buti na lang at niregalohan ako ng isang hapunes kong student ng pagkalaki-laking cake na binili niya sa coffee break. Isang platito ang circumference, mga dalawang inches ang taas at may nakapatong pang isang red cherry. Alangan namang violet di ba? Magrereklamo sana ako kaya lang naalala ko di pala bagay sa'kin ang mga 7 layers cake kasi fetus pa ako. Pero thankful pa rin ako kasi first time kong nagkacake sa buong buhay ko.
Last year, subsub naman ako sa trabaho sa araw ng birthday ko. The funny thing is, ni isa sa officemates ko walang bumati sa'kin. Dajil wala ni isa sa knila nakakaalam na birthday ko. Tama ba yun? Sabagay alang office nuon dahil linggo nung araw na iyon. Pumunta lang ako sa skul para tapusin ko pinapatapos sa kin nang superior ko.
This year, mas malala ang nangyari. Two weeks before my birthday, nakatanggap ako nang balitang tanggal na ako sa tinatrabahuhan kong skul. after a week, kinunfirm ko ang balita. And positive! Ayaw na nang admin na irenew ang contract ko. So wala akon nagawa. Sino ba ang makakapagcelebrate ng maayos kung wala ka nang trabaho? Eto pa!
On the same week as my birthday, i took an assessment. Due to bigat na dinadala ko from termination, ayun at nafail ako.sayang kasi yun pa naman sana ang ipagmamalaki ko sana sa skul nagterminate sa kin. E wala, malas talaga...
Ilang birthdays ko pa ang dadaan na magdadala ng frustration sakin? kung ganyan lang din, ayoko nang magbirthday. Skip ko na lang ang arawna iyon.
Whatever!
Thursday, August 6, 2009
Three's a Crowd
Naksakay ako sa isang jeep. Sa front seat. Ang dapat sanang upuan ng pasaherong pandalawahan ay nagsiksikan kaming tatlo.
Ako, nakaupo katabi ng drayber. Sa bandang labas ay ang binata. sa pagitan naming dalawa ay hindi kalakihang ale at hawak niya ang batang mga dalawang taong gulang.
Mahirap. Masikip.
Habang umuusad ang jeep, gumegewang-gewang kami na lalo pang nagpalala ng sitwasyun. Idagdag mo pa ang napakainsensitive na drayberna humahawi ng binti ko animuy tablang dos por dos na hinahampas ng palakol na bakal sa tuwing hahagilapin niya ang kambya ng jeep. Na siya namang usog ko sa direksyon ng katabi kong ale.
Idagdag mo din ang trapik na siyang dahilan kung bakit naiinis ang drayber kaya pabugso-bugso ito kung pumreno at amagrelease ng clutch. Na siya namang dahilan para magpaubaya ang ale sa kung saang direksyon tumilapon wag ang masaktan ang kanyang anak sa kanyang lap.
Idagdag mo din ang sandamakmak na na butas sa daan animuy alun-along dagat. na siya namang dahilan ng binata para kumapit ng mahigpit sa hawakan ng jeep dahil baka kung saan ito pupuluting planeta . kaya naman ang kawawang ale naiipit sa pagitan naming dalawa. pilit niyang ikinukubli sa aming mga siko ang kanyang anak baka pagdating sa bahay nila ay durog-durog na ito....
kung bakit kasi mahilig tayong makisiksik kung saan-saan; sa kung anu-ano.
Kasi natatakot tayong maubusan ng masasakyan. O kung hindi man, masyado lang tayong nagmamadali. O kaya naman, di tayo makakapag-antay ng konting panahon...
Parang karir ko din. Dalawang linggo bago magpasukan ngayong taong ito, nakonfirm ko na hindi na pala irerenew ang kontrak ko ng pinapasukan kong skul. Kaya naman nagpanic ako. Sino ba naman ang hindi. Kaya nag-apply ako kung saan-saan. Sa takot kong maubusan ng mapapasukang trabaho, hindi ko binitawan ang isa ko pang pinapasukang skul na kasabay nuon ng nagpalayas saken na skul. Sa aking pagmamadaling makakakita ng kapalit ng sumibak na skul, tinaggap ko ang isang pagkaktaong mag-aral sa isang english proficiency course. Na sinabayan naman ng isang tawag mula sa isang aeronautics school. Ayun grab din ako. Sa ayaw kung maghintay ng konting panahon kahit alam kong me kasiguraduhan sa aero skul ay pinatulan ko din ang offer ng isang electronics skul.
Ayun nang mag-umpisa ang pasukan di ko alam kung ano ang gagawin ko. Pero kahit hirap ako at parang binalibag ang katawan ko sa pagod at sakit sa gabi ay hindi iyon naging dahilan para sumuko.
Kahit naiipit ako sa kabi-kabilang commitments, meetings, lessons, exams ng tatlong skul ay hindi iyon ang dahilan para hindi ko gawin lahat ng responsibilidad. kelangan kung kumapit sa tatlong skul hindi dahil ayaw kong mawalan ng trabaho kundi pagtanaw ng utang na loob sa kanilang magandang pagtanggap sa'kin matapos ang aking tadyakan ng dati kong pinapasukan.
Salamat!
Ako, nakaupo katabi ng drayber. Sa bandang labas ay ang binata. sa pagitan naming dalawa ay hindi kalakihang ale at hawak niya ang batang mga dalawang taong gulang.
Mahirap. Masikip.
Habang umuusad ang jeep, gumegewang-gewang kami na lalo pang nagpalala ng sitwasyun. Idagdag mo pa ang napakainsensitive na drayberna humahawi ng binti ko animuy tablang dos por dos na hinahampas ng palakol na bakal sa tuwing hahagilapin niya ang kambya ng jeep. Na siya namang usog ko sa direksyon ng katabi kong ale.
Idagdag mo din ang trapik na siyang dahilan kung bakit naiinis ang drayber kaya pabugso-bugso ito kung pumreno at amagrelease ng clutch. Na siya namang dahilan para magpaubaya ang ale sa kung saang direksyon tumilapon wag ang masaktan ang kanyang anak sa kanyang lap.
Idagdag mo din ang sandamakmak na na butas sa daan animuy alun-along dagat. na siya namang dahilan ng binata para kumapit ng mahigpit sa hawakan ng jeep dahil baka kung saan ito pupuluting planeta . kaya naman ang kawawang ale naiipit sa pagitan naming dalawa. pilit niyang ikinukubli sa aming mga siko ang kanyang anak baka pagdating sa bahay nila ay durog-durog na ito....
kung bakit kasi mahilig tayong makisiksik kung saan-saan; sa kung anu-ano.
Kasi natatakot tayong maubusan ng masasakyan. O kung hindi man, masyado lang tayong nagmamadali. O kaya naman, di tayo makakapag-antay ng konting panahon...
Parang karir ko din. Dalawang linggo bago magpasukan ngayong taong ito, nakonfirm ko na hindi na pala irerenew ang kontrak ko ng pinapasukan kong skul. Kaya naman nagpanic ako. Sino ba naman ang hindi. Kaya nag-apply ako kung saan-saan. Sa takot kong maubusan ng mapapasukang trabaho, hindi ko binitawan ang isa ko pang pinapasukang skul na kasabay nuon ng nagpalayas saken na skul. Sa aking pagmamadaling makakakita ng kapalit ng sumibak na skul, tinaggap ko ang isang pagkaktaong mag-aral sa isang english proficiency course. Na sinabayan naman ng isang tawag mula sa isang aeronautics school. Ayun grab din ako. Sa ayaw kung maghintay ng konting panahon kahit alam kong me kasiguraduhan sa aero skul ay pinatulan ko din ang offer ng isang electronics skul.
Ayun nang mag-umpisa ang pasukan di ko alam kung ano ang gagawin ko. Pero kahit hirap ako at parang binalibag ang katawan ko sa pagod at sakit sa gabi ay hindi iyon naging dahilan para sumuko.
Kahit naiipit ako sa kabi-kabilang commitments, meetings, lessons, exams ng tatlong skul ay hindi iyon ang dahilan para hindi ko gawin lahat ng responsibilidad. kelangan kung kumapit sa tatlong skul hindi dahil ayaw kong mawalan ng trabaho kundi pagtanaw ng utang na loob sa kanilang magandang pagtanggap sa'kin matapos ang aking tadyakan ng dati kong pinapasukan.
Salamat!
About Talent
Talent is a gift. It is not earned. It is not acquired. It is within us. But it will not be known to man if we don't show it. so manifest your talent through a good performance. Afterall, constant practice makes perfect.
Subscribe to:
Posts (Atom)